de schatten van Vil Nabuki

Het onderstaande verhaal is, ik waarschuw je maar even, niet af ... dat komt niet omdat ik geen einde kon verzinnen, maar omdat ik niet kon kiezen tussen de verschillende einden die ik gevonden had ... in plaats van jou nu te laten kiezen uit de drie of meer mogelijke aflopen die ík verzon, leek het mij leuker om jou te laten zeggen / schrijven hoe jij vindt dat het zou moeten aflopen.

Tot eind november 2002 mag iedereen, dus jij ook, proberen een einde aan het verhaal te breien ... vragen die je daarbij zou kunnen beantwoorden zijn:

Of misschien bedenk je zelf gewoon iets heel anders, wat ook nog eens véél leuker is ...

Onderaan de pagina is een knop aangebracht, door daar op te klikken kun je een e-mail sturen. Daar gaat-ie dan ...

 
de schatten van Vil Nabuki

Kijk, ik kan dit verhaal beginnen met “er was eens ...”, maar dan denkt iedereen dat het een sprookje wordt, en dat is het niet, want het gaat over diefstal, zinloos geweld (alle geweld tussen mensen is zinloos) en moord, erg woeste zeeën en een speciaal eiland in een stil hoekje van de grote oceaan ...

Of ik begin zo: al eeuwen waarden er hardnekkige geruchten rond dat één of meer delen van de kaart van de legendarische kaperkapitein Vil Nabuki (of Will in Buki, of Wil un Boekie zoals z’n naam ook wordt geschreven) waren gevonden. Die kaart was door Buki zelf in vier gelijke delen gesneden voor zijn oudste kinderen.
Wat was er zo speciaal aan die stukken kaart, want kaarten kun je toch overal kopen ... nou, dat zal ik je vertellen: die vier stukken samen vormen een schatkaart, de omtrekken van het vulkanische eiland waar Buki en zijn piraterige voorouders de buit van al hun rooftochten hadden opgeborgen. Je kon, zo gaat het meestal, op verschillende manieren op het eiland komen, maar daarna ... daarna moest je het hele eiland over om bij de uitgestrekte grotten te komen, waarvan de gangen en zalen volgepakt waren met Buki’s schatten ... als je één van de vier delen van de kaart hebt, kun je misschien wel het eiland op, maar weet je nog niet waar je heen moet, en hoe ...
Met een andere deelkaart in de hand weet je precies waar je de grotten in kunt gaan, maar niet hoe je daar moet komen ... lastig hè.

Waarom deed Buki zo moeilijk met die kaart, in vieren snijden en aan vier kinderen geven, waarom niet gewoon de hele kaart aan het oudste kind, of juist aan het jongste, of wat dan ook, verzin zelf maar wat.
Je moet weten dat Buki twaalf kinderen had, drie vierlingen ... en wie is de oudste van een vierling, is dat de eerstgeborene, of degene met de grootste mond, of juist de laatstgeborene (die de andere drie uit beleefdheid eerder geboren liet worden ... en misschien had Buki wel meer kinderen dan die twaalf, maar die anderen hebben nooit rimpels in de oceaan van de geschiedenis gemaakt, de drie vierlingen eigenlijk ook nauwelijks) ...
jij weet het niet, ik weet het niet, Buki wilde het niet weten, want daar was al genoeg ruzie over geweest vóór hij zijn kaart tekende ...
In een andere tijd hadden ze Buki waarschijnlijk Salomon genoemd, maar hij heette gewoon Wil, sneed de kaart in vieren en zei: “Alleen door samen te werken, kunnen jullie bij je erfdeel komen, en daar bedoel ik de schat mee dus” ...
Maar de vier kinderen maakten alleen maar ruzie en ruzie en nog meer ruzie tot ze oud en ziekelijk waren en toen was het voor hen te laat ... om over bergen en door vulkanische streken te trekken, moet je fit en gezond en gespierd zijn ...
Dus de kaarten werden doorgegeven aan hun kinderen en de kinderen daarvan en zo gingen er een paar duizend jaren voorbij en was er alleen in stoere verhalen nog sprake van de kaperkapitein en zijn in vieren gedeelde schatkaart ...

Tot dus een paar jaar geleden de geruchtenmachine werd opgestart: minstens één van de vier stukken kaart zou hier bij ons zijn opgedoken en toevallig waren de kindskindskindskinderen van de kinderen van Buki allemaal in deze contreien woonachtig en de oude vetes waren vergeten ...
Zou de bijna net zo vergeten schat van Buki dan toch nog eens boven water komen ...
Oei, laten we hopen dat dat niet letterlijk bedoeld is, want hoe hard en stevig en goed verpakt een schat ook is, duizend (of meer) jaar onder water lijkt me er niet goed voor ...

Hé, daar, dat gelige bijna bruine vel, wat is het, perkament of zo, dat zou best een stuk van de kaart kunnen zijn ... en dat rolletje daar misschien ook wel ... ben benieuwd of het eiland nog wel lijkt op dat van toen met al die vulkanische activiteiten ...
 

Inmiddels zijn alle vier de delen van de kaart terecht, en iedereen mag ‘n kopie maken van de nagetekende versie ... de eigenaars willen echter niet dat alle vier de stukken op hetzelfde moment te zien zijn ... daarop hebben wij samen dit bedacht: héél in het klein mag ik je de hele kaart wel laten zien, want daarop staan zo weinig details dat je er niets mee kunt ... op de volgende bladzijde krijg je steeds een kwart van de kaart goed te zien, maar dat plaatje verdwijnt na verloop van tijd en dan komt het volgende deel in beeld.

Overigens vind je hierachter nog wat foto's van een leegstaand dorp op een onherbergzaam eiland, dat verduiveld veel lijkt op het schateiland van kapitein Buki ...

[ dit is een knop - druk er wel/niet op ] *

 
naar de vorige pagina of naar het beginscherm van 'thony's proefpers'


 

*                                                              
da's natuurlijk hartstikke spannend, want zo'n
wel/niet-geval betekent dat jij mag kiezen ...