groupie-gewijs was best dom

Lieve Bibi,
Wat ik toen meemaakte was helemaal niet zo "Sex & Drugs & Rock & Roll" [*] als wat ik verwachtte - ik zal het hele verhaal vertellen om nog meer misverstanden te voorkomen.

We waren met een stel meiden van kollege naar een koncert geweest - en hadden ons na de pauze helemaal naar voren gewrongen en geduwd. Toen zijn we als idioten aan het gillen geslagen om maar op te vallen - vroeger zouden ze ons grieten of bakvissen genoemd hebben, wat een vertoning was dat - vreemd woord trouwens, dat bakvissen.

Bij het laatste nummer zijn we met ons zessen op het podium gekropen - van die zwartgeklede vetzakken wilden ons eraf gooien, maar van de zanger hoefde dat niet. En toen wilden er meer het podium opkomen, maar die mochten niet - die zagen er ook niet zo goed uit als wij, zei de zanger later - en wij dat meteen geloven.

Na het optreden zijn we met drie man van de groep in zo'n vreselijk protserige superlange limo gestapt en naar een overdreven luuks hotel gereden - maar toen hadden we al een paar flessen sjampanje naar binnen geklokt - de limo had ook een behoorlijke portie gekregen bij het volgieten van de glazen.

In het hotel was een hele verdieping afgehuurd voor de groep. Wij zessen werden in een grote lounge achtergelaten bij een ober en nog meer sjampie, terwijl de 'heren' zich op hun kamer gingen opfrissen - dat was ook wel nodig, want ze stonken behoorlijk, naar drank en rook en oud zweet.

Na zeker een half uur kwam de eerste van de drie terug, de drummer - hij zag er een stuk appetijtelijker uit, maar hij had niet alleen gedoucht en zich verkleed - volgens mij had hij ook wat fitness-dingen gedaan, want de eerste paar minuten bleef hij zijn linkerhand maar open en dichtknijpen, alsof hij kramp had in zijn arm. De andere twee kwamen wat later schoongepoetst terug, ook met een overwerkte arm - de zanger schudde er regelmatig wat mee, en de derde, een van de blazers, klopte een paar keer stevig op de binnenkant van zijn onderarm, trillende spieren, zei-die.

Na een tijdje, en heel wat glazen verder, kozen de bandleden er elk twee van ons uit en namen die mee naar hun kamer - we waren niet meer zo helder, anders hadden we daar wel tegen geprotesteerd. Charlotte, zeg maar Charlie, en ik 'mochten' met de blazer mee - die kon ook het lekkerste zoenen hadden we in de limo al ontdekt.
Misschien zouden we daarom, als we nog wel helder waren geweest, ook zonder protest meegegaan zijn - want nu zou het gebeuren, het échte leven zat er aan te komen.

Dat viel dus héél erg tegen - er stond dan wel een supergroot bed in de kamer, waar meneer op ging liggen en gebaarde dat we erbij moesten komen liggen - spannend - maar voor we goed en wel onze schoenen hadden uitgedaan om op bed te gaan liggen, in afwachting van de dingen die gingen komen, hoorden we al geronk van het bed komen - meneer was in slaap gevallen - en hij was niet meer wakker te krijgen.

Schoenen weer aan, een klets koud water in ons gezicht om te voorkomen dat we van teleurstelling zouden gaan huilen - er lag een injektiespuit in de wasbak, zou hij suikerziekte hebben? - en terug naar de lounge. De ober zag aan onze gezichten, dat we nu eerder behoefte hadden aan koffie dan aan een glas bubbels - binnen tien minuten kwamen de andere vier meiden net zo ontnuchterd uit 'hun' kamers - koffie.

Naderhand werden we door de limo alle zes naar huis gebracht - dat was dan weer wel leuk, want dat had niemand op de studentenflat nog meegemaakt.
Wat we daar allemaal voor hadden moeten doen, was een vraag die we die nacht en de volgende dag veel te vaak te horen kregen (vrouwen onder elkaar, weetjewel) - "nou, niets" was het algemene antwoord, en sommigen kregen er zachtjes nog bij te horen dat we er wel op gehoopt hadden.

Achteraf schaamden we ons dat we ons zo hadden aangesteld en later hebben we er nooit meer over gepraat - ik ben de enige die de dvd van dat optreden gekocht heeft - en we staan er nogal nadrukkelijk op.

Daarom zeg ik lekker niet welk konsert het was, en over welke groep het ging, want dan zou je op de dvd die aanstellerige wichten kunnen zien. Evengoed was het toch een leuke avond, op dat slot in het hotel na dan.

Groetjexx
Dåvina mithû Sprute

[*]
D.J. Corroto (ook eentje van de klup van jan-piet) zegt dat die uitdrukking van een nummer van Ian Dury komt, maar volgens mij is het vast andersom, deden hij en de leden van zijn groep veel aan S&D&R&R en maakte hij er later een liedje over - kippig, dan komt de uitdrukking nog steeds wel van dat nummer.