De professor, die niet geloofde dat hij de tempel nog ooit zou verlaten, tenminste niet levend, werkte zoals hij nog nooit gedaan had, alsof zijn leven ervan afhing (al klinkt dat dan natuurlijk als een erg wrange grap).



Joost had eerst heel wat tijd verloren met het zoeken naar een uitgang. Volgens hem moest die er wèl een zijn, want ze waren toch ook binnen gekomen en bovendien, op een of andere manier werd de lucht steeds ververst, want zeventien dagen ademen in een afgesloten ruimte moet je toch wel kunnen ruiken, al is die ruimte dan ook groter dan het flatje dat je in je studententijd had.