Op de kontaktafdruk was al te zien, dat Tino meer personen had gefotografeerd dan hij van plan was, maar het was niet duidelijk wie.
Toen Tino vroeg of Tais de bewuste foto's kon uitvergroten, zei Tais, dat hij de andere gelijk mee zou nemen.
Het was druk in de kamer toen Tais met de afdrukken tevoorschijn kwam: buiten Lies en Tino zaten er nu wel twintig jongens en meisjes.
Op de eerste twee foto's stond Lies te kijken naar de tent die ze vlak daarvoor met Tino had opgezet.
Die foto's waren in Nederland genomen, ruim vóór de vakantie, bij het nakijken van de tent.
Foto drie was op de kontakt-afdruk een grote zwarte vlek, mislukt dus.
Tussen foto drie en vier was de vakantie begonnen.
Foto vier en vijf lieten heel duidelijk zien hoe ingespannen en vol belangstelling Han naar buiten zat te kijken, om toch vooral maar niet te laten merken dat ze wist dat Tino haar op de foto zette.
Links op de foto was een stukje koepeedeur te zien en door de ruit daarvan de zijkant van een grote hutkoffer met hangsloten.
Op foto zes keken Wouter en Regien elkaar aan alsof ze elkaar op dat moment pas voor het eerst écht zagen.
Door de ruit van de koepeedeur stond een kerel met een ongewassen kop naar Eduard te kijken.
Op foto zeven keken Regien en Wouter recht in de lens, maar niet alleen zíj: ook de ongewassen kerel keek recht naar voren, met een verschrikt gezicht, alsof hij zich betrapt voelde.
Foto acht en negen waren twee heel verschillende koppen van Eduard: de eerste kop was kwaad en misschien ook een beetje geschrokken, en de tweede kop had een grijns die waarschijnlijk op een glimlach moest lijken.
Op foto tien stond het gezelschap voor het station. Op de achtergrond, naast het station, was nog juist de grote hutkoffer zichtbaar, die als een wagentje door de ongewassen kerel voor zich uit geduwd werd.
Foto elf, twaalf en dertien waren beelden van de Tjam: twee watervalletjes en een recht stukje rivier.
Op foto veertien was te zien waar de tent moest komen te staan, op foto vijftien lag de tent daar op de grond en op foto zestien lag Lies erbovenop.
Foto's zeventien tot en met twintig lieten zien hoe Lies de tent opzette.
Bijna alle kinderen hadden Wouter of Regien wel een keer gezien, minstens tien wisten zeker dat ze Eduard in zijn nette pak hadden zien rondstappen, en drie hadden de ongewassen kerel bij de rivier zien rondstampen, bij een van de twee watervalletjes op de foto's, het watervalletje dat 'de stoel' werd genoemd.
De zon, de enige tijdmeter die te vertrouwen is, riep dat het zo ongeveer etenstijd was, en toen volgde de bestorming van het dorpshuis door tweeëntwintig jonge mensen en een iets oudere andaar mengkunde.