Aan tafel was Sprook weer dezelfde gezellige prater als anders, alleen was het soms net of hij er met zijn gedachten níet helemaal bij was, maar dat weet hij dan aan te weinig slaap, hij had het de laatste tijd enorm druk gehad ...

Toen ze aan de koffie zaten, en Lies na veel aarzelen besloot om tòch maar een peuk op te steken, haalde Sprook uit zijn binnenzak een opgevouwen schriftje tevoorschijn, dat hij aan Lies gaf: "Hier heb je wat vreemde sprookjes zonder kop of staart, misschien vind je ze wel leuk, lees ze maar eens op je gemak".

"Bedankt, dat zal ik zeker doen, en jij ook, hè, Tinootje. Wanneer wil je dit terug hebben?"

"Níet. Het is voor jou, als je het tenminste hebben wilt".

"Ja hoor, gos, hartstikke bedankt", Lies sprong op, liep om de tafel heen en gaf Sprook een dikke kus op allebei z'n wangen.

"Welja zeg, maak me maar verlegen, meisje", grijnsde Sprook.

Maar dat hoorde Lies al niet meer, vol verbazing zat ze naar de eerste bladzijde te kijken: "Heb je die verhaaltjes voor míj geschreven, Sprook?"

"Ja, voor jou, maar ook voor alle andere Aliesjes op de wereld".

"Wat komt dat er droevig uit", zei Lies, "heb ik iets verkeerds gezegd of gevraagd?"

"Welnee", zei Sprook, "het ligt aan mij ... Ik had die sprookjes eigenlijk voor mijn eerste dochtertje gemaakt, maar ze is niet oud genoeg geworden om ze ècht te begrijpen; ze moest er wel om làchen, maar dat kan ook zijn vanwege de gekke bekken die ik erbij trok. Ik hoop dat jij ze leuk vindt, maar anders moet je het me ook vertellen, okee?"

Lies knikte stilletjes.