In het eerste jaar groeit de Elfedans tot bijna twee meter de hoogte in, tijdens het tweede jaar steekt de Platkop z'haar voorzichtige stengel omhoog, de Elfedans is in dat jaar bijzonder hecht en moeilijk binnen te dringen. Tegen het eind van dat (tweede) jaar heeft de Elfedans op ongeveer drie meter hoogte bloei en vruchtzetting gekend, en sterft af. De Platkop heeft zich dan net een halve meter boven de drie-meter-toppen van de Elfedans in bladeren gezet. 
De toppen van de Elfedans worden naar elkaar toegebogen, rond de stam van de Platkop gebonden, nadat de ruimte in de Elfedans met stenen en grove kiezel is gevuld. Vlak boven de samengebonden elfekoppen wordt de schors voorzichtig van de Platkop verwijderd, er wordt vochtig veenmos omheen gelegd en over de Elfedans wordt bosgrond gegooid, tot er een heuvel ligt, waar de top van de Platkop nog maar een paar centimeter boven hangt. In zes of zeven jaar groeit een stevig wortelstelsel uit de wond van de Platkop om de Elfedans heen, de grond in, en is de Platkop een forse boom geworden met vaak meer dan één platte koppen. In het tiende jaar meestal wordt een gedeelte van de heuvel weggegraven, 
de takken aan een kant van twee van de Elfedansers worden afgesneden, de wortels van de Platkop worden daarbij zoveel mogelijk met rust gelaten of voorzichtig (en onder voortdurend nathouden) verplaatst naar een plek buiten het toekomstige deurgat, de (kiezel)stenen worden uit de Elfedanskoepel gehaald (eventueel daartussen aanwezige Platkopwortels kunnen rustig verwijderd worden, ze zijn meestal ook al dood en breken gemakkelijk af), op ongeveer twee meter hoogte wordt in de koepel rond de stam van de Platkop een soort vloertje aangebracht, waarop overdag de slaaphuiden worden neergelegd
Daarnaast zijn er nóg twee soorten niet geheel tochtvrije onderkomens te vinden, waarbij gebruik wordt gemaakt van de vorm en groeimethode van planten: de Weefwand (: spec.? [L.] ) en de Treurkam (: spec.? [L.] ). Beide planten komen als een aantal stammetjes naast elkaar op. Een verschil is dat de Weefwand hooguit dertig jaar oud en hooguit drie meter hoog wordt en de stammetjes dun blijven en met grote kieren ertussen (je vlecht er bladeren van bananenplant of Hoogriet doorheen om de boel wat winddichter te maken), terwijl de Treurkam' gemakkelijk een paar honderd jaar oud wordt en tot twaalf meter hoogte kan uitgroeien.
Door tegen een doorvlochten Weefwandje een vlechtwerk van ander materiaal te zetten (meestal Hoogrietstengels), aan de voet verzwaard met plaggen en stenen, krijg je de trekkersnachthutten (tenten) die langs de oevers van de grote rivieren tegen de boshellingen te vinden zijn.
Een Weefwandhut is vrij snel 'gemaakt', een Treurkam-huis vergt jaren van voorbereiding en onderhoud: eerst moet een stuk grond worden afgevlakt en voorzien van een vloer van keistenen of plavuizen om rondgroeien van de Treurkammen te verhinderen, en daarop negen jonge Treurkammen in een uitgemeten patroon geplant.
Als die ongeveer drie meter hoog zijn, worden de toppen van acht ervan naar elkaar toe gebogen, door elkaar heen gestoken en met klimopstengels aan elkaar gebonden; de top van nummer negen wordt op een andere manier bewerkt (het rookkanaal); dan worden een tiende en elfde plant bijgezet (die worden de ingang). De klimop waaiert uit over de 'onderstammen', de toppen groeien gewoon door en hangen na verloop van jaren als een isolerende sluier over de constructie heen. Na veertig, vijftig jaar is de omvang van de stammen zo toegenomen, dat z'hy strak tegen elkaar aanstaan, en nog wat jaren later verdwijnt de bast tussen de stammen, en vergroeien z'hy met elkaar, en dat is behóórlijk winddicht. Nu is de woning bijna bewoonbaar: de meeste takken aan de binnenzijde worden weggesnoeid, de andere worden horizontaal gedwongen tot een soort vloertjes (ook die vergroeien met elkaar, maar tegen die tijd is de constructie tachtig jaar) ... en ondertussen wordt de woning hoger en breder (voornamelijk aan de bovenkant). Als de bomen (na een paar honderd jaar) afsterven, blijft de woning nog meer dan vijftig jaar bewoonbaar, tijd genoeg dus om een nieuwe woning te planten ...
De wortelmassa van een volledig rond-/dichtgegroeide Treurkam kan een waterdruk van een paar meter hebben, komt het waterpeil door overvloedige regens en/of door een beschadigd bladerdak daarboven, dan zakt het teveel bijna net zo snel weg als het binnenkomt. De boom gebruikt dit water zelf nauwelijks, alleen in tijden van extreme en zeer langdurige droogte vormen zich minieme worteltjes in de waterkolom.
De Treurkam levert langwerpig zaad (10 -15 cm lang) met een tiental verdikkingen. Bij het ontkiemen worden eerst aan de zijkanten worteltjes gevormd en daardoor neemt de zaadpeul vocht op. Eerst groeit die peul (afhankelijk van temperatuur en vochtigheid in twee weken tot drie maanden) uit tot een lengte van ongeveer twee meter, waarbij de verdikkingen aanmerkelijk in omvang toenemen, en zich gelijkmatig over de peul verdelen. Dan ontstaan bijna gelijktijdig uit alle knobbels één stengel en twee wortelstelseltjes.
En dan werden er vroeger ook nog woningen gebouwd van Hoogriet (: calamus giganteus [L.] ) afgestreken met klei (met een geraamte van takken en boomstronken), en van in elkaar gehaakte skeletten van Groene Gewei (: rami ramivirens [L.] ) (tweejarige boompjes, waarvan de stammen en takken gekrulde doorns dragen; daardoor kunnen z'hy zonder ekstra versteviging aan elkaar worden gehecht en aan de buitenkant van lagen bladeren in leivorm worden voorzien). Waar een Hoogriet-huis gemakkelijk honderd jaar overeind blijft (wel elk jaar opnieuw met klei afstrijken), begint een Groene Gewei-woning al na een tiental jaren tekenen van verzakking te vertonen: de gewei-stammetjes zijn niet te conserveren en rotten langzaam van de grond af weg.