Is voor Tjambariaanse begrippen een beetje een vreemde diersoort: is een knaagdier met jachtinstinkt. favoriete voedsel zijn vallende noten, die z'hy achterna kan zitten en als een echte prooi kan aanslaan. Stilliggende noten zijn alleen dan interessant, als die vlak daarvoor nog bewogen of als z'hy die heeft zien vallen. Wat onbeweeglijk op de grond ligt, is volkomen onbelangrijk (zelfs als z'hy honger heeft, z'hy is toch geen aaseter, ergens moet je een grens trekken).
Buiten het noten(-val-)seizoen jaagt de Haaskat op in de wind bewegende peulen van de Bol-érte, en op bijna rijpe maiskolven aan de rand van het veld ... zo'n prooi wordt beslopen, besprongen, en hoe beter de prooi die sprongen ontwijkt (hoe onregelmatiger of harder het waait dus), met des te meer plezier zal de Haaskat de peul leegeten en de kolf kaalpluizen.

De Haaskat houdt van zonnige dagen met wind, als de bladeren opgewaaid worden, omdat z'hy dan z'haar sluip- en bespringtechnieken kan oefenen, vervolmaken.

Het dier ziet er voor het grootste gedeelte uit als een haas met stevige voorpoten (ik bedoel, een haas heeft van zichzelf stevige áchterpoten, de Haaskat heeft dus ook nog een partij forse vóórpoten). De kop echter lijkt meer op een katachtige, en hoewel de tanden zwaar die van een verscheurende vleeseter zijn, protesteren de ingewanden van het beestje heftig tegen elke vorm van dierlijk voedsel, zelfs een verdwaald insekt wordt zorgvuldig van het voedsel gepoetst.

Het vermoeden bestaat dat de Haaskat het gevolg is van een toevallige kruising (eind 19e, begin 20e eeuw), die zich alleen dankzij de spreekwoordelijke voortplantingsdrift van hazen en konijnen heeft kunnen handhaven. Dat er geen inteelt heeft plaatsgevonden ligt aan het feit dat Haaskatten met hazen paren en dat uit zo'n verbintenis hazen en Haaskatten voortkomen, dientengevolge breidt de genenpoel zich nog steeds uit. Overigens zijn er nog geen meldingen van Haaskatten uit de omringende landen binnengekomen, maar dat is waarschijnlijk alleen een kwestie van tijd.