gegevens in het geautomatiseerde systeem (sios) en op de biep-kaart (cip):
titel: Langs kust en ka gaat Gadega auteur: Gadega fotografie: Katri overige illustraties: Mirat Gremp, 2001. 3e editie; de vrye hantdruk Opgedragen aan te vroeg overleden vrouw Katrina en dochter Mirat. Deze 3e uitgave is enigszins vermeerderd: z'hy bevat een kort verslag van de laatste vlucht van de boot, de heftige explosie waarbij Katrina en Mirat het leven verloren, onder het oog van Gadega die juist met verse proviand van de kust naar de boot toeroeide. flaptekst: Wie van ons herinnert zich niet de spanning van de eerste zeiltocht met een zelfgebouwd vlotje op een van onze vennen, waarbij zelf de mast nog overeind moest houden ... Voor Gadega was die ervaring zo'n schok dat z'hy sindsdien nooit langer níét op het water was dan per se noodzakelijk (voor reparatie, voorraad, overland-reis). Lees in dit boek over de reizen die z'hy maakte (tot die noodlottige nacht vijf jaar geleden, die het leven van Katrina en Mirat nam). zie verder: Gadega - de broksentrek boek terug-geleend door auteur [ korte handgeschreven toevoeging op de biep-kaart, red. ]
De roeiboot (zie omslagfoto*) ligt nog in het Vliegeven, goed bijgehouden, maar nooit meer gebruikt. Een eindje verderop lag Katrina's slee op de rotsige oever al bijna twintig jaar te vergaan (: "aan mijn slee komt niemand anders, daar zorg ik zelf voor").
De sleefoto hieronder is op een vreemde manier tot stand gekomen. Gadega zegt dat Katrina die zelf vanuit z'haar graf heeft gemaakt: op een ochtend stond Gadega op met een zware verlammende hoofdpijn waar maar één gedachte doorheen kwam: 'pak mijn kamera en statief, en ga ermee naar mijn slee'. Z'hy probeerde de gedachte weg te dringen, niemand raakte die kamera aan, ook z'hy, Gadega, niet. De hoofdpijn bleef toenemen en de boodschap klopte steeds harder door z'haar hoofd. Uiteindelijk pakte z'hy de kamera, liep naar de slee toe, weg hoofdpijn. Een paar meter van de slee verwijderd, een pijnscheut door z'haar hoofd: 'stop'. Bijna de kamera laten vallen, z'hy stopt, zegt half-smekend: "statief uitzetten?" Het voelt aan als een glimlachend knikken in z'haar hoofd. Z'hy zet de kamera op het statief, lensopening naar de slee. Op het moment dat z'hy wil uitrichten, scherpstellen wordt z'hy weggeduwd door een pijnscheut: 'nee, opzij'. Met tranen in de ogen kijkt z'hy naar de door weer en wind bijna volledig vergane slee, dan weer naar de camera en vanuit z'haar geheugen, denkt z'hy, ziet z'hy Katrina op z'haar beweeglijke manier achter de kamera staan. De lens draait zachtjes naar buiten in focus, de diafragma-ring verschuift klikkend, dan is het even stil, en dan klinkt de klik van de sluiter, even oorverdovend als de exploderende boot voor vijf jaren ... Gadega zakt jankend als een dodelijk gewond dier op de grond. Een streling over z'haar voorhoofd, als een kus (is het de wind?) en in z'haar hoofd, zonder pijn: 'dank je, m'n lief'... en wat zachter nog: 'ik ben altijd bij je'.
Op het filmpje stond déze éne vreemde glasheldere foto van de slee, de rest van het filmpje was volledig witgebrand.
Een maand of wat later, in de lente, was de slee uiteen gevallen, weg.
* Op het omslag van de twee eerste drukken prijkte de trotse platscherpe boeg van de dubbelgekuifde 'wereltzee', de boot waarmee Gadega eerst alleen, later met Katrina, nog later ook met Mirat, meer dan dertig jaar de zeeën bevoer.
gegevens in het geautomatiseerde systeem (sios) en op de biep-kaart (cip):
even oorverdovend als de exploderende boot voor vijf jaren ...