ze liep alsof de tijdeloosheid haar enige doel was en de zon ging enkel onder om door haar haar zichzelf wijs te maken dat teveel dag ineens voor zo'n beweeglijk mens te veel was, maar wat wist hij van de nacht die haar loop vaster vormen aannemen liet, de zweving die op de weg bleef liggen, even werd zij door de maanverliefde ruiter uit haar zweefbel getild, haar jeugd lag in scherven aan haar voeten, hij liet haar los, ze was een oude vrouw, hij reed in op het kind dat naast haar zand opgooide en dat leek op zijn vroegverleden jongelingschap.nietsvermoedend kwam de zon vol verlangens op.
teleurstelling en twijfel donderend treuzelde hij bij het ondergaan, de maan aanvaardde het geschenk donder van de zon, smeedde een bliksem en droeg deze gift naar de ruiter.
halfverbrand kreupelde het paard zichzelf dood om de zwartwalmende vormeloze massa op de grond, als een pijl uitgestrekt in de richting van de bebloede paardesporen.