haar lichaam, ach, haar borsten een failliete melkfabriek, haar buik, de eens zo glinsterende oase drooggevallen, verweerd door talloze zandstormen, haar huid, eens spannend, nu neerhangend als de vellen op de rand van een mok warme melk met honing, haar spieren ingeteerd op de herinnering van voorgoed voorbije avonturen.
haar hoofd, haar hoofd had op het haar na de strijd goed doorstaan, en waar de pieken zich steeds sneller schenen te ontworstelen aan kunstmatig aangebrachte 'permanente' krullen, zo verraadde haar gezicht wie ze was, wie ze nog steeds was, haar ogen, ondanks het vermoeide tranen, nog steeds fonkelend oplettend beweeglijk aanwezig, fel, met een spottende glinstering, en haar mond stond, ondanks de miljoenvoudig gerimpelde ruimte tussen lip en neus, nog steeds strak, met af en toe het zo karakteristieke optrekken van de mondhoeken, en daar deden de wangzakken die als een hondenkop rond haar kin hingen niets aan af.
ja, de tijd had haar ingehaald, had haar ingelijfd, maar ze wist nog steeds wie ze was, en gaf zich niet gewonnen.