zijn ogen waren bijzonder goed, maar om op een kleine tweehonderd meter afstand de tekst van een brief te lezen, zoals die werd weerspiegeld in de vochtige ogen van de vrouw die die brief juist uit z'n envelop had gehaald, dat was zelfs voor hem zonder hulpmiddelen een ondoenlijke zaak ... hij knipperde één keer bewust met z'n ogen en op het moment dat de oogleden weer naar hun buitenposities gleden hadden z'n gedachten de vèrkijklenzen over de oogbollen geschoven.
'vervelend', bedacht hij, de brief was in een lichte kleur, roze, geschreven op okerig papier; door over z'n neusvleugels te wrijven probeerde hij de filters van de lenzen zó in te stellen dat het handschrift in een zo sterk mogelijk contrast met het papier en de blauwgroene kleur van de irissen van de vrouw zichtbaar werd.
hij was niet in de inhoud van de brief geïnteresseerd, alleen in de datum en de ondertekening.
de datum was goed, de brief was geschreven vóór het 'ongeval', het handschrift klopte ook, maar met de ondertekening was iets mis, die was eronder gekrabbeld alsof de schrijver haast had of angstig was, of (en dat zou minder erg zijn) onder invloed van een of andere drug.
de vrouw verschoof haar hand over de brief, nu kwam de envelop in beeld, hij kon bijna het gehele poststempel zien, ay, de postzegel kwam uit een heel ander land, de brief was vanaf een heel erg verkeerde plaats verstuurd; dat kon alleen betekenen dat niet de juiste persoon een ongeluk was overkomen, misschien een onschuldig slachtoffer, dat kostte punten.
zonder een geluid te maken, gaf hij z'n bevindingen door via z'n keelmicrofoon ... een ander team zou nu gaan jagen, veel omzichtiger, want het slachtoffer was nu gewaarschuwd en op z'n hoede, getuige de ondertekening.
de brief was dus waarschijnlijk niet in één keer geschreven, nu werd de inhoud wèl belangrijk ... de vrouw huilde bijna, maar zat nog steeds naar de brief te kijken.
'zoek naar de verschuiving in het handschrift', fluisterde z'n oor. 'alsof ik dat niet weet, kwast, zit me niet af te leiden', tierde zijn keel.
op het terras verder weg sloot de vrouw haar ogen en liet de brief bijna uit haar handen vallen ... 'ja', dacht hij, 'hou hem zo, op je knie' ... de vrouw kneep brief en envelop tot een prop en gooide hem van zich af, in het houtvuur een paar meter van haar vandaan, een korte heldere vlam, weg brief.
'zij is nu ook een los eind, mogelijk, ik heb niet kunnen zien hoeveel hij haar geschreven heeft, verwijder haar voor ze alarm slaat' - kort instemmend gemompel in z'n oor - hij knipperde nogmaals op die bewuste manier met z'n ogen, bedacht de lenzen weg, draaide zich op z'n rug en ging door met z'n zonnebad.
het volledig haarloze meisje naast hem draaide zich met hem mee, wreef gedachteloos wat zand van haar ingevette borst, kuste hem op z'n gladde schedel en droomde weer weg.
hij keek naar haar, wat weemoedig: 'in welk spel zou zij worden opgenomen, en als wat, pion of inzet, zou ze zelf misschien speler worden', hij hoopte dat het in ieder geval nog lang zou duren, ze waren prettig gezelschap voor elkaar ... of waren ze wellicht beide allang spelers in een spel dat hij niet zelf regisseerde, een spel geleid door een hem onbekende speler, hoewel het spelen door niet-ingeschreven spelleiders tegen de grote regels was, en was zij de hefboom waarmee hij omgegooid zou worden als hij lastig werd, was hun ontmoeting niet iets al te toevallig geweest ... de zon was weggekropen, z'n goede humeur ook, hij was kwaad op zichzelf dat deze mogelijkheid nú pas bij hem opkwam, nadat hij een emotionele band, een èchte, geen gespeelde, met haar had gekregen, hij was kwetsbaar nu, welk van de bekende spelers werkte hieraan mee, er moest minstens een bekende speler bij betrokken zijn, welke van de spelers had zoveel haast om hogerop te komen dat hij valsspeelde ... hij liep ze na, allemaal, nee, het was geen man, het moest een van de vrouwelijke spelers zijn, een die alleen maar winst en verlies kende en niet de tussenliggende stappen waarin je een stuk offerde om een betere positie te bereiken ... oscurby natuurlijk, wie anders.
hij besloot zichzelf te blijven, haar in de gaten te houden, maar zich niet te verlagen tot haar speelstijl, dat zou zijn positie verzwakken, hij probeerde zo zuiver mogelijk te spelen, van zijn fouten te leren, zij mocht zichzelf uitspelen, daar zat voor hem geen winst ... de zon was teruggekomen, hij viel in een rustige slaap, maar z'n zintuigen bleven onvermoeibaar waarnemen, zoals hij het ze geleerd had.