... vanuit een soort ...

vanmiddag, tussen twee stortbuien door, wandelend onderweg naar mijn volgende afspraak, kwamen mij twee fietsters tegemoet, studentes was mijn eerste indruk, en op het moment dat we elkaar passeerden ving ik een flard van hun konversatie op: "... vanuit een soort ethisch ...", de zin was al even bezig en nog niet afgelopen, maar de rest verwaaide met de opgejaagde herfstbladeren.

een golf van weetikveel overweldigde mij, ik moest mij inhouden om de dames niet achterna te schreeuwen: "misplaatst gedrag", maar ik realiseerde me dat ik dat soort opmerkingen, vanuit een soort beschaving, beter niet kon maken, omdat er een hoop uitleg bij nodig was (voor hen had ik netzogoed een verlopen geval van gestoordheid kunnen zijn als iemand die wat zinnigs te melden had, waarom zouden ze trouwens naar me willen, ja zelfs, móéten luisteren) - hopelijk lezen ze dit berichtje nog eens.

laat ik hun zin rekonstrueren: de persoon over wie ze spraken had iets gedáán of net nágelaten om redenen die mogelijk met ethiek, in een of andere vorm, te maken hadden - iets doen of nalaten kán ethisch verantwoord zijn, of juist niet, je kunt iets al dan niet vanuit je ethiek toegestaan vinden, maar op het moment dat je 'ethiek' (of een ander redelijk vaststaand begrip) vervangt door 'een soort ethiek' (of een soort van dat andere spul), op dat moment geef je je eigen verantwoordelijkheid uit handen, je weet het niet precies, je doet zomaar wat, vanwege een vaag gevoel, alsof je het eigenlijk anders had willen doen, maar het vermoeden hebt dat anderen daar een probleem mee zouden kunnen hebben of krijgen.

zou de oude christen martinus ooit heilige geworden kunnen zijn, als hij zijn soldatenmantel vanuit een sóórt medeleven (of nog erger: een soort medelijden) had versneden voor de kleumende bedelaar in de sneeuw - nee, dat denk ik niet, die oude christenen waren nog van het échte soort, niet van die huidige hypocrieten als de norm- en waardenloze balk en zijn nep-vrome profiteursgevolg (of de herboren hoerenzonen in de verengde staten) - dit even terzijde (maar laat er geen misverstand over bestaan).

iemand (nog een terzijde, vergeef me) had een rolex (veel te duur polsklokje) gestolen "vanuit een soort wanhoop" (niet omdat hij niet meer ergens te laat aan wilde komen, maar omdat hij zijn maand-uitkering in twee dagen had opgezopen en nu geen geld meer had om eten te kopen) - logisch dat die persoon een tijdje op kosten van de samenleving voorzien werd van water en brood in een besloten gemeenschap, waar hij de hele dag strafregels moest schrijven, zoals "ik mag niet jokken", "als ik niet aan hoop werk, mag ik ook geen wanhoop koesteren", "op de markt kan ik een klokje kopen voor een daalder", "drinken doe ik met maten en dan vooral water" en nog een paar andere die ik niet heb onthouden.

het is duidelijk dat de hoofdpersoon van de zin van de beide dames uit het begin voor mij "vanuit een soort onvoldoende prestatie niet geslaagd is".

vind jij dat ik de dames een herkansing moet geven? o, en om welke reden dan?
je hebt gelijk, ik veronderstel wellicht ten onrechte dat de dames het "soortement ethische" gedrag klakkeloos als juist aanvaardden ...