prima, best wel

hoe het ermee ging, vroeg ze.

hij fronste wat, trok z'n neus en bovenlip op, eigenlijk rimpelde zijn hele gezicht als stil antwoord op die vraag, alles bewoog in de richting van zijn neuspunt die een graadje witter werd, zijn schouders kwamen een weinig naar voren en omhoog, spieren gespannen en zijn hoofd kantelde wat, alweer rond die neuspunt: kin iets naar rechts, kruin ongeveer netzoveel naar links.

als dit een literaire roman was geweest, had hij als antwoord simpelweg "zozo" kunnen geven, maar dit was een scène uit een film voor mensen zónder auditieve waarnemingsmogelijkheden (of met, zeg maar, ruim vermínderde), in gebarentaal, en die handen willen ook wel eens rust.