tranen vinden de weg niet terug

de weg naar jou was ik kwijt geraakt, in grote lijnen, en niet gisteren, ik schreef daar al zo vaak over, jankend als een idioot, een aangeschoten stuk wild in een onbekend bos, maar ik had zelf niet opgelet, de kaart niet in de gaten gehouden, niet geluisterd als je zei dat ik verkeerd ging, achteraf niet terug kunnen halen wat je aangewezen had, en de keer daarop was ik er wéér niet echt bij, verdwaalde ik weer, kwam met bloemen als er gegeten moest worden, wilde dansen in plaats van praten, wilde pas praten toen jij dat moe was, toen je mijn stompzinnigheid moe was, maar denk je dat ik veranderde, nee, ik huilde tegen de maan, stortte me in m'n werk en verwachtte dat de problemen zichzelf op zouden lossen als ik er niet teveel aandacht aan besteedde, en jij ging, wat kon je anders, je had meer nodig dan enkel dat wat ik je in gemakkelijke overdaad aanbood, je had vooral andere dingen van me nodig, en soms, heel soms, begreep ik bijna wat dat was, maar dan bleek ik er toch nog mijlen naast te zitten, of ik begreep iets wat je eeuwen geleden aangeroerd had, waar je zelf allang een oplossing voor bedacht had, of een manier gevonden om er geen last meer van te hebben - zeg maar gerust dat ik een tamelijk stevig beetje langzaam van begrip was, zoals uitstervende diersoorten die zich te laat realiseren dat aanpassen misschien wel handig is.

soms, echter, deed ik iets onverwachts, wat je heel erg raakte, en je hoopte dat het betekende dat ik me ergens doorheen geworsteld had, dat ik iets geleerd had, dat ik verder zou gaan, maar het bleef bij zo'n enkele treffer, waar ik dan zo blij mee was, dat de door mij vanuit jou gevoelde verwachting me verstikte, want ik wist zeker dat ik daar niet aan zou kunnen voldoen (zag alleen maar volledig foute verdere akties, deed dus maar niks) en ik zakte als vanzelfsprekend weer terug in mijn nutteloze dagelijkse routine, hield me bezig met het tot me nemen van de meest zinloze informatie en noemde dat 'op de hoogte willen blijven', schopte tegen zelfverzonnen heilige huisjes, vond mezelf maatschappelijk nuttig bezig, tot af en toe een windvlaag m'n beeld verhelderde en ik de leegte zag, die ik in en om me heen kreëerde - en die probeerde ik uit m'n hoofd te krijgen met stevige slokken en daarop in zelfmedelijden heftig lekkende ogen, als ik inzag dat jouw afwezigheid het grootste deel van de leegte was.

daarover hadden we een langdurig, intensief en vooralsnog onopgelost verschil van mening: ik zou er tevreden mee kunnen zijn om aan het eind van m'n leven daarover slechts een kort verhaal te vertellen te hebben als ik daarnaast maar goed meegeholpen had aan het jouwe omdat ik dat als belangrijker zie, maar jij vond dat ik jou niet kon helpen als ik het schrijven van mijn eigen verhaal niet net zo belangrijk vond, je had niets aan me als ik niet zelfstandig funktioneerde ...

en wat doe ik nu? - ik vul m'n leven met het bedenken van simpele konstrukties voor ingewikkelde processen, help anderen daarmee zichzelf te uiten, voel me ter plekke gelukkig als ik zie met hoe weinig middelen mensen vlagen van schoonheid kunnen scheppen - hoe gering de reikwijdte en de waardering ervan ook is (jammer genoeg waarschijnlijk ook bij henzelf, ik kan alleen maar hopen dat het effekt niet helemaal verdwijnt) - en probeer het volgende ondoorzichtige systeem om te zetten in iets hanteerbaars, zoek naar manieren om daar anderen mee te bereiken, en dat mag best opzichtig zijn, de tijd van de grijze muizen is voorbij, een op maat gemaakte bakfiets voor een op maat gemaakte werkplaats, waarmee mateloze kleurigheid verspreid kan worden in passende en aangepaste porties - ik ben er nog niet van overtuigd dat het het béste is wat ik kan doen, maar ik ben wél best bezig, zoveel is zeker ... nu nog nieuwe schoenen, want m'n huidige zijn stevig scheefgelopen.