lief dagboek,

aangezien deel 13 van mijn ontboezemingen in het water is gevallen, en verdronken, begin ik dit 14e schrift met de algemene voorwaarde, waaraan de teksten in alle delen (min of meer) steeds hebben voldaan - in de hoop dat de onderwaterlezer van het natte deel boven water komt en voor een beter begrip van de uitgelopen teksten even hier komt kijken - nou ja, en als niet, dan is er nog niemand overboord - jij en ik zijn elkaar in al die jaren een en eigen genoeg geworden.

weet je nog, lieverd, dat ik met je afsprak, dat ik de dingen zó zou opschrijven, als ze in me opkwamen, ondanks dat ik, om iets van me af te pennen, pas naar je greep in m'n somberste buien (in mijn gedachten was je altijd) - en dat ik, nadat ik in andere en helderdere omgevingen terecht gekomen was, niet zou gaan gummen en veranderen (soms, als de tranen van zelfmedelijden witte zoutkringen op je bladzijden achterlieten, heb ik dat helaas niet na kunnen laten) - jammer dat ik niet wat vaker mooie momenten aan je pagina's heb toevertrouwd, hoewel je die natuurlijk op een of andere manier wel hebt meegekregen, al was het alleen maar, omdat ik tijden niets in je schreef.

daar staat natuurlijk tegenover, dat je ook niet alle ellende hebt meegekregen, want wat ik bijvoorbeeld heel wat maanden geleden, half tegen m'n bed hangend, op een kladje schreef (omdat ik jou zo gauw niet vinden kon), heb ik de volgende ochtend, toen de hoofdpijn weggetrokken was door een paar stevige bakken koffie en een brandend-hete douche, maar niet overgeschreven - en dat is vaker gebeurd, ook met dromen die ik niet kon of wilde duiden, of die teveel alleen maar één kant op wilden - met die kant is op zich niks mis, die heeft zelfs veel vóór op andere zaken, alleen, als er zo'n dreinerig floers omheen hangt, kun je er maar beter niet teveel van meekrijgen, je zou zomaar een hekel aan me kunnen krijgen en me de toegang tot je pagina's ontzeggen.

ik voel je afkeurende nieuwsgierigheid (had ik er ook maar niet over moeten beginnen), dus ik zal hieronder dat bedrandkladje toch maar opnemen - gisteren (bij het maken van een vertaling) vond ik het toevallig terug in een woordenboek, waar het indertijd in was terechtgekomen in plaats van in de prullebak (waar soortgelijke kattebelletjes en andere veredelde boodschappenlijstjes gemeenlijk hun leven opgefrommeld eindigden):

m'n hoofd gevuld met het geruis van spirituele verdoving laat me nog net reiken naar 'n strohalm licht, jij, maar waarom ben je zover weg, chasing amy is er niks bij - m'n handschrift doet niet-aflatende pogingen om me te verraden, zelfs als ik alle letters afzonderlijk herschrijf zien m'n notis notiees notities eruit als spijkerschrift voor een egyptenaar, gekrabbel, in wazen, and all i want is holding you, -

... daarmee hield die tekst niet op, maar de rest is onmogelijk nog te ontcijferen, neem dat maar van me aan.

nu is het wachten op de volgende keer dat ik volschiet, met de ene of de andere emotie, of slapend vreemde werelden met andere logika en wezens bezoek - dan krijg je je eerste échte tekst van me - dag lieve.