van jongs af aan wordt ons geleerd ons te matigen en in volledige harmonie met de omgeving te bewegen.
ook al ben je in stemming geraakt en wil je je geluid laten horen - voor de juiste maatvinding is het nu eenmaal en van alle tijden prettig om boventoons te zingen - dan nog kun je beter in de termische golf mee blijven drijven, want opvallen leidt maar al te vaak tot omvallen - en jouw wilde toonwenteling kan (jaarzang verhoede) je komende maat uit evenwicht en daarmee in gevaar brengen.
stel je het gruwelijke hemelbeeld voor, dat je de vliezen onder je samentrekt op het moment dat er een luchthuil op je afkomt, je zou omslaan en neerstorten, want bijsturen met de gesnaarde zanger is niet mogelijk als de vliezen niet kunnen resoneren.
van de schrille stembeving zou je ander uit samenspel geraakt kunnen worden en in schrikrilling zich verklappen.
het verschil tussen herhaald-verhaald horen en plots zien is levensgroot: pas als je een danser in bewegingsvervoerde woestheid ziet kantelen, herken je de levensles uit je jeugd - als diens ander dan nawankelt, vervloek je de onmacht tegen de drift en neem je je voor ... ach wat, wie gaat zich verzetten, er is altijd afsprong nodig.