... het staatsig hoofd stond volledig allenig daar vierkant neergepoot en dat zonder veel moeite, om haar heen lagen de marionetten in hunne touwen gedraaid, de poppenspeler hing half over het paleis gedrapeerd, gestorven na het inhaleren van de drijfgassen die uit het helmig haar op bleven stijgen, en nog - hare bonkigheid dorst zich niet verroeren, van haar laatste beweging was zij door een golf gifgas, protokollair zeer ongepast, maar toch licht onpasselijk geworden en het militair kordon om haar heen wist beter dan zich tot haar te wenden ... een pat-stelling, en het werd stilaan donker ...
... maar gelukkig zou het zo ver niet komen (niet nu al): het vlammetje zou het poppen voor cristus-kabinet inderdaad versmolten hebben tot die stinkende en snel-stollende plas, waarin hare royale vierkante persoonlijkheid vanaf de plattozolen vastgezet zou blijken, ware het niet dat een lichtelijk verdwaalde sjinoek-kopter (die in gilze-rijen ontmanteld had moeten worden) haar met een vishaak (op menselijke maat) in het vergaste en versteende harige hoofddeksel ophengelde, voordat de onvoorzichtig afgeworpen fosforgranaat het poppenkastje tot dóór het botwerk van het bordes zou verhenzen ... op de flens van de bom waren later nog letters uit het hebreeuwse alfabet herkenbaar, maar die verwezen naar de oorlogsindustrie van enge staten die alles wilden veranderen (want dat kon) - en dat alleen omdat hier de doodstraf alleen door de goddelijke inkwisitie van paap malediktus uitgevoerd mocht worden ... het komplot zat nog wat lagen dieper, maar de toegangsvaldeur naar het ondertrapse van het bordes was volledig dichtgesmolten - voer voor archeologen dus in later era's, maar hare blokhoofd was (tijdelijk, naar later zal blijken) uit de gevarenzone getakeld ...
okee okee, van verre moest ik alweer terugkomen (je denkt toch zeker niet dat ik in zo'n wolk halfverkoolde weekmaker-vlokken blijf hangen, als er ogenschijnlijk niemand meer is die op dit station afgestemd is, mompelde hij(?) ontstemd en zette zijn gasmasker van natuurrubber weer op) ... we waren gebleven bij het optakelen en onder de sjinoek bungelend afvoeren van hare blokhoofd - op het moment dat ze binnengehengeld zou gaan worden, bleek dat de haak niet in heur eigen haar zat, maar in een pruik of in aangeweven extensies (wat ik als intenties benoemd overigens logischer zou vinden) - en haarlak kan wel veel hebben (dat staat op de verpakking, dus dat is de werkelijkheid), maar dat blijkt vooral gelegen te zijn in het opgetild houden van haartaartspinsels, niet in het tillen van bonkigheid (zonder aanzien des persoons) - met een krijsend gekraak scheurde massa van harigheid - opgelucht sprong de behaarde kabel de sjinoek in en trof daar twee in militant-groen geklede hulpverleners, de een dodelijk, de ander nét niet, maar dat maakte weinig uit, want die tweede was toevallig wel de piloot die de macht over het stuur verloor en de sjinoek als een tijdelijk vuurbollig ornament in de rug boorde van de poppenspeler die nog steeds half over het paleis hing (wie verwacht er immers beweging in een lijk?) ... maar wat gebeurde er ondertussen met hare onthaarde bonkigheid die met toenemende vaart aardwaarts stortte?
noem het voorzienigheid of overdreven angsthazerij, maar de tent waarin hare inmiddelse stoppelkop zich gemeenlijk pleegt te verpakken (en zo ook nu, bij deze voorheen als officiële gelegenheid geplande aktiviteit, waarvan wij inmiddels weten, dat er nauwelijks iets formeels van overgebleven is) was van alle markten thuis - multifunktioneel is er een moeilijker woord voor - op het moment dat haar valsnelheid de op neerlands wegen officieel (heb je dat woord weer) toegestane overschreed, werd een pompmechanisme aktief, ten gevolge waarvan zich subtiel ingenaaide holle pijpen met lucht vulden en een draagkonstruktie vormden vergelijkbaar met het opbollende aanzien van een zich ontplooiende parachuut - dat had van de grond af gezien best spektakulair kunnen zijn geweest, ware het niet dat daarbij de ontsierende (in een tentenkamp gebruikelijke) onderkledij van hare valpartij zichtbaar werd ...
met afnemende vaart maar verder redelijk gestaag daalde het majestueuze gevaarte terug naar het oppervlak van de planeet die hare blokkedoos kort daarvoor met veel plezier ontstegen was (voor mensen met haar statuur en in haar positie duren pretjes altijd maar kort, vandaar haar voortdurende neiging om zich met familie tot in de zestiende graad op onze kosten terug te trekken in wintersportcentra en andere vakantieoorden, maar dit terzijde) - naarmate ze dichter bij de grond kwam, werd het onwerig geflits om haar heen feller en helderder, alsof ze elektrisch of statisch geladen was - een krant grapte later, dat ze vooral van statige lading voorzien was, maar dat bleek een korrektiefout te wezen, er had statige landing moeten staan (niet dat dat wat uitmaakte, want alle kranten die schreven over de gebeurtenissen, en die beschrijving van luchtfoto's voorzagen, geen voorzienigheid ditmaal, werden uit de handel genomen, met grof geweld, zelfs de persen werden vernield en de computers waarop de kopij samengesteld was werden gekonfiskeerd, belachelijk natuurlijk, want iedereen heeft toch weleens zijn/haar oma in ondergoed gezien, en dienen we hare bevalligheid niet te beschouwen als ons aller oma?) - de arm van het algemeen nederlands propaganda-buro reikte nog veel verder met behulp van die van het algemene indoktrinatie voorzieningen direktoraat (vreemd zo, met al die spaties) en de met straling rondslingerende vonktorens van alle telefoonmaatschappijen, want geen enkele van alle op die dag (in het gehele land) genomen foto's en filmpjes op kamera's, mobieltjes en soortgenoten bleef bestaan (dus ook die van het trouwfeest van mijn dochter niet, maar die schade valt op niemand te verhalen, want dat alles was officieel uitgevoerd in het kader van de nationale heiligheid, en die gaat sinds enkele jaren als vanzelfstrekend ver bóven onze persoonlijke privaterij) ...
het is goed, dat jullie het wilhelmus, het landelijke flauwvalliedje voor leden van geüniformeerde erehagen, er even bijhalen, want onder andere dat regeltje met dat duitse bloed, dat heb ik nooit begrepen - ik denk dat ik jou in de studio dit wel kan vragen, want jij doet weleens iets medisch, staat me vagelijk bij (ja toch?) - stel, dat ik, voor het gemak maar even in duitsland (omdat we anders over de wereld gaan stuiteren), een ongeluk zou krijgen en daarbij verlies ik veel bloed (en hopelijk blijft het daarbij, verdwijnen er in het voorbijgaan geen ledematen, of mijn hoofd en vooral dat laatste zou mij erg spijten) - als ze me daar dan wat extra bloed willen geven tegen de bloeddorst, dan komt dat waarschijnlijk uit hun eigen voorraad en dat zal vast allemaal duits bloed zijn (of zouden ze een voorraadje van alle eu-landen hebben?) - zou ik daar dan aan dood kunnen gaan? dat mag ook buiten de uitzending beantwoord worden, hoor, hoewel, misschien zijn er wel meer luisteraars die het willen weten? ...
da's toch wel erg, hoor - stel je me eerst gerust, dat ik niet bang hoef te zijn om dood te gaan van de duitse bloedtransfusie (en nu maar hopen dat die bloedlichaampjes goed talig fuseren natuurlijk), kom je met de opmerking dat die duitse bloedverdikkers een echte oranjeziekte zijn - okee, je kon natuurlijk niet weten dat ik vroeger peentjeshaar had en meer verschijnselen die een ierse afstamming doen vermoeden (wat voorzover dat uitgezocht is, niet klopt, wat dan wel weer jammer is), blijkt dat duitse bloed mij nog massiever te zullen gaan maken dan ik al ben (alsof terugkijken naar de tijd waarin ik me in maatjes 36 hulde het overtreden van een verbod is), of zo niet massiever dan toch trager, want je beweegt naargelang je bloed beweeglijk is - of ging dat over zaadcellen en nageslacht? laten we hier maar over ophouden ...
iets heel korts (ik hou me in, écht waar) over persoonlijke identiteitsbewijzen in het meervoud: volgens mij hebben al die royalen (in de betekenis van royaal geld van anderen toucherend en rondsmijtend) van alle landen waarmee 'wij' vriendschapsbanden hebben (in de vorm van paleizen, kampeerboerderijen en andere gewapend omheinde steenhopen) een soortement ere-paspoort, waarmee ze ongehinderd mensen en goederen langs inklaringsburo's kunnen vervoeren (smokkelen is 'uiteraerd der zaek' hier niet op van toepassing), terwijl de echte wij (massa, burgers, onderdanen, stemvee en andere benamingen voor onderdrukte bevolkingsgroepsleden) voor één niet aangegeven broodje-bal op een vliegveld in een ver buitenland (bekend van wekelijks op de tv) een boete van enkele honderden euro's krijgen en het broodje niet eens meer op mogen eten, want dat wordt zogenaamd vernietigd (en jij gelooft dat, met al die honger in de hele wereld, behalve bij mensen die voortdurend rondvliegen en preken dat wij dat minder moeten doen, het zijn al bij al gore huichelaars) ...
(maar nu verder met het bordessige relaas, want daar was deze uitzending immers aan gewijd) ... en dit was slechts één van de aspekten van die wonderbaardeloze dag vol vuur en brandwonden ... bij haar terugkeer in de dampkring van haar eigen haarlak werd hare valschermigheid wederom onwel, maar dankzij de baleinigheid van haar kampement bleef ze redelijk overeind - ze wendde haar blik naar voorheen haar van ons geleende paleis en ontwaarde op de inmiddels gestolde trapbedekkende massa een krioelend leger van onderdanen die met roodkoperen reetketelsteenbikhamertjes (helaas lukt het je nooit om dat bij skrabbel op drie keer woordwaarde gelegd te krijgen) poogden resten van de grillig vertekende smoelebakken van de in valse bescheidenheid (en onder invloed van eerst vergassing en vervolgens witte fosfor en kerosine-bestoven verassing nauwelijks meer herkenbare) ten onder gegane moraalridders van twijfelachtig allooi los te hakken, want via marktplaatsen moest daar zeker grof geld van te maken zijn ...
geen van de hakkers had oog voor het legertje em ee-ers die met stroomstokken bewapend op nog geen tien meter afstand van hun lawaaiige bezigheden de hakken in het zand gezet hadden van wat eens een prachtig en dagelijks bijgehouden (ja ja, op onze kosten) grasveld was - naar alle verwachting wachtte de kappers een spierverslapt verblijf binnen 's lands detentiecentra, op grond van, ik bedenk maar wat, beschadiging van, eh, rijkseigendommen (en hier mis ik dan weer een spatie), of ontheiliging van een massagraf (hoewel daar meestal aarde als toplaag bij aanwezig is), of mogelijk zelfs poging tot inbraak (in die diepere lagen onder het bordestrapgedoe, weetjenog?) ... tijdens het aanmarcheren van de stroomstokken werd me ineens duidelijk wat een stampende stilte was, niets hoorde ik, terwijl mijn ogen de woestheid van een op hol geslagen kudde oerossen gadesloegen, achtervolgd door een panisch trompetterende familie mammoeten en een loeiend aktuele vuurzee ... wat me het meest beangstigde, was het feit dat ik bijna lyrisch werd van de schoonheid van dat tafereel, terwijl ik wist dat er klappen en geknetter op de volgende gang van het menu stonden ...
ben ik een sadist dan, vraagt u zich wellicht af - nee, kan ik daarop volmondig antwoorden, agressief soms, in woorden, maar verder volstrekt pacifistisch (met de betekenis die het woord vroeger had, toen mensen nog wisten wat vrijheid en vrede was) ... genoeg hierover, laat ons ons koncentreren op het koolteerbordes en de inmiddels volledig bewusteloze en in de wind heen-en-weer zwaaiende baleinenmadam die het allemaal langs haar opgepompte kleren laat afglijden, alsof het haar koud laat dat de temperatuur na het ontsteken van het kunstlicht om de nog steeds smeulende en rokende resten van het marionettenpaleis, toch minstens met vijftien graden gevallen is en vermoedelijk nóg niet tevreden is, waarschijnlijk vannacht de vorstgrens zal overgaan - en daar besmuikt over lacht, want de enige vorst dan die bij positieven is ... en in negatieve waarden gemeten wordt ...
vanwege de dreigende aanwezigheid van de inmiddels wat ongeduldig wordende uniformen - waarom moeten we wachten tot 't plebs deze kant op komt, waarom kunnen we ze niet gaan halen of ter plekke ter aarde vonken - krijg ik wat last van blauwbloedschemering, zoals je weet een voorbode van schreeuwende waarschuwing, wat niet zo'n gezond standpunt is voor 'n maar net getolereerde persmuskiet op een al te gemakkelijk overbrugbare afstand van het vonkenleger ... ik moet mij inhouden ... ik kan beter weggaan ... en erg snel ook ... ik kan hier niks meer doen ... verslaglegging wordt toch inbeslagname ... en de uitslag is allang opgeslagen ... de hakkers in de vonkende pan gehakt ... de zwarte bussen komen al aanglijden ... ik moet echt maken dat ik wegkom ... als ik niet thuiskom, heb ik het niet gehaald ... nog net één nieuwtje: de baleinen beginnen leeg te lopen ... hare tentenkamp klettert op haar aangezicht - gelukkig voorkomt een achtergebleven plukje kuif een bloedneus - de aanvallen-sirene jankt - het stokkenleger stroomt op me af - en over me heen - ik ...
ach, hiperaktief ... na een nacht op de kale berg van het volledig verlamd omhoogstaren naar de voorbijtrekkende sterrenpracht kreeg ik van een pleegzuster bloedmooi een koud en vochtig kompres op mijn al die tijd geopend gebleven ogen (en een sponsje werd boven mijn gebarsten lippen en daardoor wat openstaande mond uitgeknepen, hartverwarmend vocht rook ik, en donkerrood van kleur vermoedde ik, maar het stak vreselijk) - toen voelde ik ook de pijn van mijn uitgedroogde en licht gekrakkeleerde ivoorvliezen pas echt - was ik nou maar, had ik nou maar, maar nee, meneer wil staan voor persvrijheid en hier lag ik dan, langzaam blind te worden, omdat een stelletje opgeschoten aspirant-polities niet konden of wilden lezen, terwijl de op mijn jas gespelde perskaart toch zowat een a4-tje groot was en moeilijk over het hoofd gezien kon worden - de hele nacht maalden mijn hersenen over die éne vraag (waarop ik eerst het antwoord klip-en-klaar voor me zag, maar later, toen ik de glimlach van het mannetje in de maan zag veranderen in een sardonische grijns, bracht me dat lichtelijk aan het twijfelen) ... wás op het vertrokken mombakkes van de als eerste gevallen poppenspeler het laatdunkend meesmuilen van de van wit-plastieken haartooi voorziene kiezersbedrogsteunende en vooral van wildbraad genietende opportunistische opposant (nee, laat ik mij verbeteren, opponent) nu wel écht herkenbaar? - of verbeeldde ik het me alleen maar ...
uiteindelijk hou ik het toch maar niet op het laatste, als door mijn opeens weer aktieve oortje de vraag kraakt of ik bleekscheet nog ergens gezien heb - het antwoord luidt dan ook in alle volledigheid: sinds de ongewild genoten stroomstroom niet meer, maar daarvóór lag hij dubbelgevouwen en levenloos over het dak, en werd hij vakkundig gefileerd door een neerstortende sjinoek die vervolgens probeerde de sjowarma beetgaar te braden, maar het vuur te hoog open gooide en vervolgens zichzelf, het bedorven vlees en de hele vergulde winkel kremeerde ... en zonder roet- en luchtfilters verspreidde dat een stank van eeuwen, denk ik, maar ik ben geen ervaringsdeskundige, ben nooit gemilitariseerd geweest, kwam daar met een dubbele s5 (veel minder pijnlijk dan een hernia) erg gemakkelijk onderuit, alleen liep ik wel een hele dag rond met een ondergezeken broek, wat van de andere kant ook wel weer gemakkelijk was, want ik kreeg overal de ruimte ...
het oortje kraakte of ik misschien ook iets kon zéggen in plaats van wat voor me uit te mummelen - gelukkig was daar pleegzuster bloedmooi weer, die tegen mijn keelmikrofoon schreeuwde dat ze mij met rust moesten laten, omdat ik er erg aan toe was en niet mocht spreken, als ik er tenminste op wilde hopen ooit nog een normaal gesprek te kunnen voeren ... ze rukte m'n oortje uit en trapte het stuk, de keelmikrofoon brak ze af ... ze kneep nog een sponsje leeg (met hetzelfde smakeloze vocht, dat me na die paar druppels al benevelde), ik kon zowaar slikken en ze verwijderde voorzichtig het vochtige kompres - ik kon weer zien en verdwaalde bijna in de diepte van haar v-hals - ik kreunde lichtjes, waarop ze de rest van mijn lijf bekeek ... aha, dat is een prima reaktie, zei ze, het gaat helemaal goed komen met u, meneer, wahsong? - mijn naam was dus niet helemaal duidelijk - dat snapte ik, toen ze het restje van de perskaart wat nog op m'n jasje gespeld was voor m'n ogen hield: het grootste deel, inklusief het woord PERS was er wild vanaf gescheurd ... ik haalde mijn schouders op (in gedachten in ieder geval), zocht met mijn ogen de hare en mompelde: "naam, jij?" ... ze lachte en ik meende te horen dat ze fluisterde: "minima, lexie is nu de baas"...
"aangenaam schoonheid", probeerde ik te zeggen, maar ik hoorde alleen wat vage klanken uit m'n mond komen, mijn naam is wahd song-ie, zonder hoofdletters, iets wat mijn pa, wahd se-gu, verschrikkelijk vond ... bloedmooi kwam af op m'n gemompel en ik probeerde naar haar te lachen, maar dat deed pijn en zal er vast als een vreselijke grimas uitgezien hebben ... "wilt u nog wat drinken, meneer wahsong?" vroeg ze, terwijl ze zich weer vooroverbukte ... de bevestigende reaktie kreeg een zacht klopje en de boodschap "even geduld hebben, jonker, jouw tijd komt wel weer" - ik schaamde me te pletter, jammer dat ik er zo al bijlag - veel tijd om na te denken had ik niet, want ze had een flinke slok uit een donkere fles genomen en kuste die mijn mond in, ik had amper tijd om te slikken, en nog een slok kuste ze in me - daarna zette ze de fles op de grond en vleide zichzelf zacht en warm op me - als ik nu zou sterven, heb ik de hemel gekend, dacht ik nog, toen de alkohol me overmande, vlak nadat zij me overvrouwde, volgens mij ben ik dronken ...
en toen werd ik wakker, in een rijdende ambulance aan het infuus en onder een heerlijk verwarmende elektrische deken van een zware kwaliteit ... aan het bewegen van de auto kon ik voelen dat ik geboeid was, wat me behoorlijk boeide, want was dat om te voorkomen dat ik wegliep of dat ik op de grond kukelde - ik vermoed het laatste, want zelfs m'n hand optillen ging niet ... waarschijnlijk was er iets veranderd aan het piepen van de monitor, want buiten m'n gezichtsveld hoorde ik ineens het stemgeluid van m'n wijnig kussende nieuwe vriendin (tenzij ik me dat verbeeld had natuurlijk) die vroeg of ik lekker geslapen had - ik knikte, want m'n stem vertrouwde ik nog niet, maar dat was blijkbaar van waar zij zat niet te zien (of misschien had ik wel niet bewogen), dus ze kwam naast me zitten, verwarrend dichtbij, zodat ik haar zag - ze knipoogde naar me, ik grijnsde terug, ze was nu hooggesloten in een wit jurkschort of hoe zo'n nachtegaal-uniform mag heten - de jonker, eh, liet zich niet afleiden, wuifde evengoed en kreeg wederom een vriendelijk klopje op het hoofd ...
voorzichtig mompelde ik: "anderen?" en ze begreep me: ik was de enige overlevende van het hele paleisterrein - nu boog ze zich naar mijn oor en fluisterde nauwelijks verstaanbaar, dat dat waarschijnlijk ook zo zou blijven, als ik maar stug vol zou houden dat ik me niks kon herinneren van wat er de afgelopen dagen gebeurd was, sinds ik bij toeval, dat laatste herhaalde ze met extra lange pauzes tussen de woorden, sinds ik bij toeval, ja, naar een groep mensen had staan kijken die op een grote steen aan het timmeren waren, bij een rokende puinhoop ... ze kwam weer overeind en vervolgde met normale stem, dat ik, als ik haar begrepen had, mocht proberen om 'ja' te zeggen ... "aah", kraste ik - "goed", zei ze, "verder voorlopig maar niet praten, want uw stem heeft veel rust nodig, meneer joosten" ... toen ze mijn 'naam' uitsprak, fronste ze met haar hele gezicht, daarna wachtte ze op m'n reaktie, ik grijnsde maar weer, ze was tevreden ...
op het moment dat ik me realiseerde, dat ze m'n hand streelde, onder de dikke deken, dat het grijnzen me geen pijn meer deed, maar dat er misschien wel pijnstillers in het infuus zaten, viel ik weer in slaap, gelukkig ... ik leefde nog, mijn engelachtige gezelschap bleek geen eenmalig afscheid te zijn geweest, kansen op meer, zzzzzzzz ...
volgens mij zijn we alweer een dag verder, misschien zelfs wel twee, als ik wakker word - in een gewoon bed, deze keer, dat is te zeggen, in een ziekenhuisbed, in zo'n helderwit kamertje voor mezelf, denk ik, hoewel ik dat niet zeker weet, want dicht om mijn bed hangen hoge dichte gordijnschermen - maar ik meen de randen van het verlaagd plafond aan alle vier de kanten te zien, en ik hoor niks buiten wat geruis van een luchtrondpompsysteem, geen woelende medekamerbeliggers, geen radio of tv, geen piepende of raspende ademhaling of kuchjes, niks ... het is hier hospitaalwarm, waardoor ik aan een dun dekentje genoeg zou hebben, maar ik voel meer dan dát op me liggen, en ik voel dat ik naakt ben - m'n spieren reageren op bewuste spanningsaansporing, laat ik eens proberen te gaan zitten - vrijwel meteen gaat de deur open (dus ergens hangt er waarschijnlijk een kamera naar me te kijken): "doet u dat nu niet, meneer joosten", zegt een onbekende vrouwenstem, "zo rukt u het infuus nog los" - even beweegt een gordijn en een andere zuster komt bij het voeteneind m'n, zegmaar, tent binnen, "blijft u nog even liggen, dan doen we samen wat testjes en kan ik misschien het zaakje loskoppelen" - allerlei grijp-, knijp-, wegduw- en vingervolgtestjes (de laatste, begrijpelijk, met m'n ogen) leveren blijkbaar voldoende bewijs op, dat ik best los kan - dat los te koppelen zaakje blijkt meer te zijn dan alleen een infuus, er zitten ook plakplaatjes aan draadjes op m'n hoofd, de zijkant van m'n hals/nek, links van m'n borstbeen, en 'de jonker' is diep gepenetreerd door een kunststof pijpje (dat zal zijn om natte lakens te voorkomen, en nu ik erover nadenk, m'n darmen voelen vooral als niet-bestaand aan, dus vervuiling van die kant levert vast minder problemen op), maar dat ontdek ik straks allemaal pas ...
vóór ik kan vragen waar minima is, of waar ik ben, of welke dag het is en hoe laat, begint de onbekende verpleegster te praten: "u mag van de dagzuster niet praten, maar u heeft vast een paar vragen, die ik hopelijk zo kan beantwoorden: het is iets na elven, 's avonds, op de 23e, u ligt op een aparte kamer in het hospitaal voor oorlogsslachtoffers, u bent als enige levende uit een gewapend treffen gekomen, waar ik verder niks over mag zeggen, omdat u volgens de zuster aan geheugenverlies lijdt, om acht uur komt de zuster weer op de afdeling, hier is een belletje, wat u kunt gebruiken als u behoefte hebt aan eten, drinken of stoelgang, het is niet de bedoeling dat u zonder assistentie uit bed komt, omdat de mogelijkheid bestaat dat uw spieren u nog niet of nog niet lang genoeg kunnen dragen en we willen niet dat u extra verwondingen oploopt, als u ineens om zou vallen" - ondertussen was ze begonnen met mijn hoofd en nek vrij te maken van plakplaatjes - vervolgens verwijderde ze het infuus uit de naald in m'n arm (de naald liet ze zitten, misschien voor als ik weer onderuit ging en alsnog geïnfuseerd moest worden, is dat trouwens een goed werkwoord, infuseren?) - daarna sloeg zij vrij onverwachts het bed open (ik was inderdaad gekleed als adam) en begon ze aan wat vreemde aktiviteiten in m'n kruis - toen ik keek, was zij net klaar met het uithalen van de ontwateringspijp - bij het zien van mijn wat verschrikte blik, vroeg ze: "ik heb u toch geen pijn gedaan?", waarop ik heftig nee schudde ... en weer plat ging ...
als ik m'n ogen weer opendoe, vermoedelijk een uur of zo later, ruik ik koffie en iets wat ik niet precies thuis kan brengen, maar wat tomatensoep blijkt te zijn - naast kop en kom, die op een kastje naast m'n bed staan, staat ook een klokje - het is bijna half twee, volgens dat ding tenminste ... voor ik rechtop kan gaan zitten, omdat dat bij mijn weten wat gemakkelijker is bij eten en drinken, staat de nachtzuster alweer bij m'n bed: "zo, dat was schrikken, nietwaar, even nee-schudden en het licht weer uit, voorlopig maar niks heftigs doen, spreken we dat af, meneer joosten, als u even die haak boven u vastpakt, zet ik een paar extra kussens in uw rug, als u de koffie of de soep niet warm genoeg vindt, haal ik wel verse, of wilt u eerst even proberen?" - en dat in één ongepauzeerde riedel, zonder tussendoor merkbaar adem te halen, en zonder blijkbaar een echte vraag te stellen, waarop ik zou moeten antwoorden, petje af, ik wou dat ik zo achter de mikrofoon kon staan - hé, misschien moet ik ook wel een ander beroep verzinnen, als ik een andere naam nodig heb om in leven te kunnen blijven, even bedenken hoe ik het daar met minima over kan hebben, zonder het uit te spreken, want waar een kamera hangt, zal ook wel geluid opgenomen worden, dat geheugenverlies is wel een handige vondst ...
laat in de middag is het inmiddels volgens dat gekke klokje - zeventien knipper-knipper drieëndertig - ik voel me wat eenzaam, zo alleen tussen die witte lakens aan alle kanten en nauwelijks geluid buiten wat gestommel op de verdieping boven mijn hoofd en mischien geschreeuw ergens verweg rechts van mij, in ieder geval buiten mijn kamer - het is helemaal mijn kamer niet, dit is een soortement ziekenhuis, wat veel lijkt (nou ja, voor wat ik ervan kan maken) op de psychiatrische kliniek die ik jaren geleden voor een uitzending - o ja, ik moet mezelf nog een andere werkkring aanmeten - niet chaotisch worden, jongen - waar was ik gebleven - is trouwens niet zo erg belangrijk, maar waarom ik zolang alleen gelaten word, dat wél - misschien moet ik weer eens net doen of ik wegga ...
"doe dat nou niet, meneer joosten", hoor ik m'n zustertje zeggen (dus het werkt wel), "u moet hen geen aanleiding geven, ik bedoel, blijf nou rustig liggen en sterk eerst een paar dagen goed aan, daarna zal ik u wel oefeningen laten doen om uw spieren weer goed te laten funktioneren, ik zal ze nu wel even masseren om de bloedsomloop te stimuleren, nee, jonker, blijf jij nou maar liggen, jij hoeft niet gestimuleerd te worden, dat was me allang duidelijk." - daar moet ik wel om lachen (ziet het er nog steeds als grijnzen uit?), legt ze er erg rustig en zonder haast om 'm terug te trekken haar zachte warme hand erop, hm, jonkertje reageert wel erg gevoelig op dat handje, daar wordt-ie niet echt rustig van, lieverd ... (hé, heb ik dat haar vanochtend niet tegen mij horen zeggen, voor ik in slaap viel, of was dat in een droom?) ...
ze gaat naast me op bed zitten, met haar rug naar het voeteneind, voelt of het haar strak op haar hoofd ligt en aan de achterkant in een elastiek, weet ondertussen een paar keer met haar wijsvinger tegen haar mond te tikken, dat ik mijn mond moet houden, ik knik maar wat - ze voelt even aan haar hals, waarbij ze waarschijnlijk een voor mij niet zichtbaar knoopje losmaakt en het hele bovenstuk van haar jurkschort valt naar beneden - even dacht ik haar borsten te zien te krijgen, maar nee, een vel beschreven papier, voorzichtig in vette viltstiftletters, en daaronder kamera in muur achter me; drie mikrofoons: plafond, wekker, hoofdeinde; als je dit gelezen hebt, doe net of ik je pijn doe - ze was ondertussen m'n schouders aan het kneden, lekker ontspannend, ik trek even wat met m'n gezicht - "sorry, ik zal u zo weinig mogelijk pijn proberen te doen" - ze doet iets met haar schouders, waardoor het vel omklapt en ik meer te lezen krijg - jij bent jasper, oudste zoon v. m'n huisbaas, kasper joosten; jullie hebben elkaar niet meer gezien, sinds je ging studeren in '85 - ik speel even of ik pijn heb - "sorry jasper", schouderbeweging, volgende vel - je was nét aangekomen; wij liepen toevallig langs dat geshow; kortste weg naar huis - kreun-schouder-vel - geen belangstelling voor politiek; kennen elkaar van atheneum, zesjes-mensen; jij ging tóch filosofie doen - kreun-schouder-vel - 1 jaar, toen land- & tuinbouw; ik werd pleeg; zagen elkaar paar keer per jaar; jij ruzie met je pa - erg voorzichtig bevoelt ze m'n ribben, die doen echt pijn, zien er ook kleurig uit, zie ik nu, kreunen kost me geen moeite, ze kijkt me vragend aan, ik knik lichtjes - schoudertrekje, ander vel - nooit naar huis; ik huur bovenverdieping; nu je pa erg ziek; ik haal jou over thuis te komen; en dan dat gedoe. - kreun-schouder-vel - wel een ander vel, maar geen van papier, dat van haar borsten, bovendeels - met viltstift staat erop later meer, met de -a- in spiegelschrift - inmiddels is ze begonnen met het masseren van m'n bovenbenen en vermoedelijk verbergt ze de opstandigheid van de jonker voor de kamera - als ze bij m'n voeten aanbeland is, is ze waarschijnlijk zelf ook uit beeld, want ze klapt haar kladblok dicht en sluit het lijfje van haar jurk af met een paar knopen meer dan die ene ongeziene die bij het onthullen nog maar verlost hoefde te worden - "wilt u proberen op uw buik te gaan liggen, meneer joosten?" ...
het kost wat moeite en wat subtiel gemaskeerde handige hulp van mijn zustertje, maar uiteindelijk lig ik op mijn buik midden op het bed - dan begrijp ik waarom dat nodig was, want ze gaat op mijn billen zitten en masseert met haar stevige handen m'n linker- en rechterkant gelijktijdig - mijn schouders hebben blijkbaar een afstraffing verdiend, want die worden goed onder handen genomen - terwijl ze in stilte langzaam alle knobbels van m'n ruggegraat van hun plaats probeert te duwen, vraag ik me af, wat ze in levensnaam zou bedoelen met dat later meer - meer te lezen tekst natuurlijk, dat ligt nogal voor de hand, maar wat als de kombinatie met haar lichaam niet geheel toevallig was, per slot is het niet de eerste opmerking of handeling in die richting, en met haar dijen is ze m'n billen nu ook behoorlijk aan het verwennen, de warmte die daarbij ontstaat, abnormaal - pffft, even ergens anders aan denken, ik ben jasper, zoon van casper, gesjeesd in filosofie, maar wat heb ik bij land- & tuinbouw te zoeken, ik heb geen goede handen voor iemand die met aarde speelt, zonder eelt en groeven en vuile nagels, ik heb buro-handen, intellektuelenpoten - au, en in m'n onderrug zit iets goed scheef ...
m'n billen hebben blijkbaar geen openluchtbehandeling nodig, want die slaat ze verder over (de damp slaat er zo al af, vermoed ik, zo heet voelen ze aan), mijn bovenbenen zijn aan de beurt, een voor een blijkbaar, en oef wat je daar vastpakt, is geen been meisje, maar het heeft blijkbaar wel wat verzorging nodig - "ik probeer het zo zachtjes mogelijk te doen, meneer joosten, wilt u dan ook zo weinig mogelijk kreunen, alstublieft, want dat leidt een beetje af." - "uhhu", mompel ik, terwijl ik langzamerhand scheel ga kijken van genot - als ze waarschijnlijk weer tussen mij en de kamera staat, laat ze me op m'n zij draaien, want "hier zit nog een gemeen plekje" - ik vermoed dat ze het over iets anders heeft dan waar ze mee bezig is, want daar is niks gemeens aan, het zweet breekt me alleen wel aan alle kanten uit, het kookpunt komt snel dichterbij - en wordt opgevangen in een erg snel taktisch geplaatst washandje - "misschien wilt u even proberen of u samen met mij naar het toilet kunt lopen, nu ik hier toch ben, meneer joosten, dan kan ik ook even uw zweet afwassen en wat kalendulazalf op een paar beurse plekken smeren" ...
"als u nu eerst even uw behoefte doet, zal ik u daarna lekker fris afsponzen, meneer joosten, is dat goed?" - "het gaat vast stinken, zuster, wilt u daar wel bij zijn?" - "ach, ik heb alles al gezien en alles al geroken, zó erg zal het niet zijn, en in elk geval véél minder erg dan nu even weggaan en u bij terugkomst op de grond aantreffen."
ze doet net of ze uit het wasbakkastje een washandje pakt, maar haalt ondertussen met haar andere hand dat van zoëven uit haar schortgeval, keert het binnenstebuiten, maakt het onder de wijdopengezette kraan kletsnat, knijpt het uit, besluit dan dat het toch niet nat genoeg is en maakt het opnieuw nat, en heeft het en passant goed schoongespoeld, slimme meid ... nadat ik afgevoerd heb wat nodig was en m'n gat afgeveegd, spoel ik de boel door - terwijl de stortbak bulderend gevuld wordt, staat ze met het washandje voor m'n gezicht, fluistert: "ruik je nog iets?" en zegt, als ik nauwelijks zichtbaar nee-schud, hardop: "als het water te koud is, moet u het maar zeggen", terwijl ze m'n voorhoofd en de rest van m'n gezicht wast - ik wil zeggen dat het prima is zo, maar m'n stem is nog op vakantie, er kraakt wat en ik besluit de samenvatting te geven: "s goe" - "okee, komt u voorzichtig even mee naar de wasbak, dat is makkelijker voor mij, vers water en spoelen en zo" - ik knik en strompel, zwaar op haar leunend de paar stappen die me op de gewenste plek brengen - ze gaat precies tussen mij en de deur staan, dus daar zit vast ook ergens een kamera ...
"houd u zich maar met twee handen vast aan die beugel, met uw voeten wat uit elkaar, dan staat u een stuk steviger, terwijl ik u was, ik zou niet willen dat ik u omduwde" (haar stem lacht een beetje, ze is opgelucht om een of andere reden) - nu pas valt me op, dat ze twee washandjes gebruikt - terwijl ze met haar rechterhand in grote bewegingen m'n rug wast, gebruikt ze haar linkerhand om me op gelijke hoogte aan de voorkant met tegendruk te ondersteunen - als ze met rechts bij m'n onderrug is aangekomen, blijkt de linkerhand heel rustig maar uiterst grondig de jonker en z'n omgeving schoon te poetsen en die vindt al die aandacht de moeite waard om weer op te staan - ze snuift heel even en vormt met haar lippen de woorden "niet doen" of "niet nu" - ik doe mijn best door aan idioten met verborgen kamera's te denken en het helpt voldoende ...
"legt u even uw linkerhand op mijn schouder, meneer joosten, dan kan ik ... juist" - met mijn hand op haar schouder knijpt ze de washandjes nog even schoon en maakt ze weer koud-nat - het is er nog maar één (en van het andere geen spoor) als ze m'n arm wast, het blijft er één bij de andere arm, als ze met links (maar nu 'écht') m'n voorkant doet (vooral borst en buik en met nauwelijks aandacht voor de onderbuik) en als ze op haar hurken m'n benen afspoelt (m'n voeten worden zomaar overgeslagen) - zo, het washandje komt terecht op de rand van de wasbak - ze pakt een grote, harde handdoek uit een kast naast de deur en droogt me er stevig mee af (word ik weer lekker warm van), behalve "daaronder, dat mag u zelf doen, lukt dat?" - ik knik - vervolgens droogt ze m'n benen, en strompelwankelen we terug naar mijn bed - "wilt u misschien even in de bezoekstoel gaan zitten, dan verschoon ik u ook nog" - erg grappig, want het gaat natuurlijk over de lakens ...
als ik eindelijk weer in bed lig, voel ik me behoorlijk afgepeigerd, niet omdat het lopen me zo vermoeide, maar van het voortdurend in een halfkramp toneelspelen dat ik een zwak lijf heb met nauwelijks kracht en spierbeheersing - het voordeel is natuurlijk wel, dat ik écht zo moe ben, dat het niet nodig is om me vannacht weer met een paardemiddel te verdoven, wat me niet alleen 's nachts onder zeil houdt, maar ook nog een groot deel van de dag - en dat is erg, want er is nog zoveel wat ik niet weet ...
midden in de nacht word ik wakker, omdat er iemand aan m'n lijf zit te sjorren: "wor nou hard, lul, gisteren was je een paal van staal, ik wil weer zo'n nacht, want zolang als je hier ligt, ben je 's nachts van mij" - als ik méér geweten had, van de situatie waarin ik hier verkeerde en wat de gevolgen zouden zijn van akties van mijn kant, dan had ik de nachtzuster misschien wel zó hard in elkaar geslagen, dat het een hele tijd zou duren voor ze weer op d'r poten zou kunnen staan, en dan liefst in een cellenblok met andere beroepsverkrachters, mannen bedoel ik, gewoon voor de gezelligheid - mijn menslievendheid en tolerantie heeft sinds een paar dagen een behoorlijke duikeling gemaakt ... nu kan ik mij beter slapend houden en hopen dat het gesjor snel ophoudt, ik weet nu in ieder geval, waarom m'n huid daar zo pijnlijk schraal aanvoelt, want dat het niet aan het gevoelige spel van m'n dagzustertje ligt, hoeft niemand me te vertellen ... helaas is het nachtfiguur er niet een dat een eenmaal bedacht plan snel laat varen, dat gebeurt pas een uur of zo later (als ik m'n pijngrens al behoorlijk heb opgerekt), en dan nog alleen maar, omdat ze bloed aan haar poten voelt ... geslapen heb ik niet meer ...
als de dagzuster 's morgens (eindelijk) binnenkomt, barst ik spontaan in huilen uit: "wat is er, meneer joosten?" - ik sla een stukje van m'n dekens om, heb de energie niet om de dekens helemaal open te gooien, maar ze begrijpt wat ik bedoel en kijkt voorzichtig verder - ze trekt wit weg, legt het dek zachtjes terug, pakt daaronder m'n hand stevig vast en blijft die vasthouden, terwijl een diepe denkrimpel haar gezicht ineens dertig jaar pijnlijk ouder maakt - ik hou van jou, denk ik naar haar toe, maar de boodschap komt niet over - haar gezicht blijft lijkbleek, maar de emotie verandert, de geschoktheid wordt kwaadheid, woede ... ze knijpt m'n hand langzaam fijn, ik knijp maar terug, want zo voel ik mij ook ... dan laat ze m'n hand los, zegt: "ik ben zo terug" en beent de kamer uit ... breng je dan zacht verdovende zalf en verband mee? want dit doet pijn in elke houding ...
terwijl ze op de rand van m'n bed gaat zitten, zegt ze "okee, lieverd, ik heb even met m'n kollegaatje overlegd, die bij de monitor zit om je gezondheid in de gaten te houden" - bij monitor en gezondheid fronst ze lichtjes, mogelijk om aan te geven, dat ze nog wel op moet passen met wat ze zegt, dus ik knik zachtjes en mompel "uhhu" - "we hebben vijf minuten om gewoon met elkaar te praten, want er is nu ineens een kleine storing opgetreden, okee?" - ik knik weer - "wie is er verantwoordelijk voor die verwonding, jasper, weet je dat?" - "ja, de nachtzuster" (mijn stem raspt nog behoorlijk, en ik begin meteen te hoesten) - "antwoord maar in weinig woorden, heeft annette dit gedaan?" - "nachtzuster, niet naam, eerste nacht ook" - "wát zeg je? hoe wéét je dat? je was hartstikke zwaar verdoofd." - "bij dit", ik knik-wijs naar m'n bloedende jonker, "zij verteld" - "weet je het zeker?" - ik knik - "waarom heb je niet laten merken dat je wakker was, of geprotesteerd of iets anders gedaan?" - "zij zwaar óp mij", ik aarzel even, want de behulpzame kollega zal waarschijnlijk wel gewoon meeluisteren, en in hoeverre kan ik laten weten, dat ik van kamera en mikrofoons op de hoogte ben, ik kuch een paar keer "zij dreigend, ik nog niet sterk" - lieverd glimlacht, de omschrijving van mijn redenen om niet te reageren was dus goed, weer een hobbel genomen ... uit de muur komt een piepje, ze knikt, da's duidelijk voor de kamera, en zegt "jasper, nog één minuut" terwijl ze zich iets naar voren buigt en haar lippen tuit - die boodschap komt op het juiste moment - "kus?" vraag ik verwachtingsvol - voor ik adem heb kunnen halen, heeft ze zich al over me heen geslingerd, we vreten elkaar zowat op (ondanks de pijn die ik voel aan m'n beschadigde jonker) - twee piepjes, "tien sekonden" hoor ik in m'n mond, terwijl we elkaar langzaam, maar veel te snel, loslaten, "later, lieverd" ... en weg is ze, het licht knippert even, waarschijnlijk is de 'storing' nu opgeheven ...
"niet schrikken, meneer joosten, maar ik moet u direkt even pijn doen, als ik de wondjes ga ontsmetten, en misschien prikt de zalf ook wel" - ik heb haar helemaal niet binnen horen komen, misschien had ze de deur wel open laten staan, toen ze wegging ... ja, au, dat ontsmetten doet pijn, maar vooral omdat ze daarbij alle plooien in de huid rechttrekt en waarschijnlijk ook wat bloederige korstjes openscheurt, ik krijg er de tranen van in m'n ogen - subtiel streelt ze de omgeving van de jonker, die daarop ogenblikkelijk reageert, pijn of geen pijn - "ja, dat is heel fijn, dan kan ik overal goed bij en hoef ik u minder te pesten door uw vel alle kanten op te duwen" - vooral niet ophouden, mevrouwtje, de pijn is al een heel stuk minder - "ik zal u zometeen ook nog wat masseren, uw gezichtsspieren hebben nog niet zo best door dat u pijn hebt, denk ik, u lacht alsof u in de zevende hemel bent, terwijl ik u nu eerder in de zevende hél zou verwachten, u gloeit helemaal" ... ik heb de waarschuwing gehoord, maar helaas, gericht aan dovemansoren, ik kan er weinig aan doen ...
na het rustig inmasseren van de wondzalf is de pijn bijna helemaal verdwenen, maar helemaal droog heb ik het niet gehouden - terwijl m'n verzorgster haar handen wast, valt de jonker rustig in slaap - nadat ze me tot aan m'n ribben ingestopt heeft, gaat ze zachtjes over me heen zitten: "zo, nu even kijken of we samen iets aan dat grijnsgezicht kunnen doen, meneer joosten, bent u er klaar voor?" - knik - ze stopt haar haar weer onder de elastiek en daar verschijnt de eerste pagina van haar borstbulletin weer blijf opletten, kollega weet alleen dat we elkaar kennen, niet hoe goed of waarvan; nu wat foto's - ik knipper een paar keer snel met m'n ogen - volgende vel, twee foto's jasper & kasper, rond '85 - jasper & ik, atheneum - ondertussen komt ze met het bulletin erg dichtbij, zodat ik de foto's goed in me op kan nemen, terwijl ze m'n voorhoofd en m'n slapen masseer-streelt - knipoog-schouder-vel - deur badcel openlaten, want anders kunnen 'ze' meekijken, kamera boven deur springt aan als deur in slot valt, - knipoog, terwijl m'n kaakspieren onder handen genomen worden - vervangt dan monitorbeeld van kamer-kamera, mikrofoons werken altijd, dus voorzichtig als je wat zegt - knip... het vel is al omgevallen "wilt u uw mond even opendoen?" tussen haar lippen verschijnt een pepermuntje, en dan heb ik het in mijn mond "en dicht, en nog 'n keer?"- geheugenverlies volhouden, spieren zndr kracht, ik verpleegster, niet vriendin, hooguit misschien-bekende - ik frons - alweer toe aan het laatste en mooiste vel, het huid-achtige, waarop nu wil je meer? staat te lezen, met onder wil je nog net zichtbaar het weggepoetste later van gisteren - ik grijns - "nou, dat ziet er al een stuk beter uit; zullen we even wat wandelen? uw blaas voelde daarnet al tamelijk vol aan" - "ja, nodig" telegramstijl ik m'n antwoord, ik snap niet, waarom m'n stem nog steeds zo rauw is - ze kruipt achteruit over me heen, tot ze buiten kamerabereik is en klapt dan snel de nieuwsberichten weg ...
de pelgrimstocht naar de badcel duurt weer een eeuwigheid - zowel mijn als haar temperatuur loopt op alsof we de gloeiende koorts hebben, o, was rennen maar een optie ... bijna sla ik de deur achter ons dicht, maar dat is nou net niet de bedoeling - ik word op de pot geplant en ondertussen loopt zij naar de douche en draait die open "wilt u een hete of een koude douche, meneer joosten?" - "heet graag" is wat ik wilde zeggen, maar het klinkt als "reettraa" - "daar wordt aan gewerkt" - als mijn toiletgang afgelopen is, wil ik naar de douche lopen, maar zij schudt haar hoofd en terwijl ze lachend zegt "wilt u mij niet natspatten, dit uniform droogt zo slecht", kleedt ze zich wonderbaarlijk snel uit en loopt in al haar onbedekte schoonheid naar mij toe, ze wijst me op een paar specifieke lichaamskenmerken, een litteken-ritsje op haar rechterdij (als kind uit boom gevallen, fluistert ze nauwelijks hoorbaar in mijn oor, maar goed, dat ik nog geen gehoorbeschadiging heb opgelopen), 'n hartvormige moedervlek op de andere bil, dan pakt ze m'n hoofd vast en 'moet' ik haar proeven (eventjes, want 'later meer'), als de jonker wakker genoeg is, zet ze zich voorzichtig om hem heen en laat me zo opstaan en 'n paar passen lopen wat voor een explosieve situatie zorgt - daarna watert zij in de douchebak (ik druppel voor de saamhorigheid wat mee), terwijl ik haar zoveel mogelijk afscherm voor het bijna stomende water - ze schuiert m'n rug met een harde borstel, droogt me met een verse ruwe handdoek helemaal af, hangt de handdoek op, zegt "asjeblief, die afdeling mocht u zelf doen, weet u nog, meneer joosten" en kleedt zich ondertussen uiterst traag aan, een feest voor m'n ogen - "goed, meneer, zullen de bejaarden dan nu maar weer op huis aangaan?" - "ja, eten en naar bed" (dat ze die ongeartikuleerde geluiden verstaat) - "haha, in uw dromen, meneer joosten" ...
ik heb mij voorgenomen om zolang mogelijk wakker te blijven om de verkrachtende nachtannette duidelijk te maken hoe ik over haar denk - geheel bij toeval is het mes, dat ik bij mijn avondeten gebruik, van het dienblad gevallen en onder mijn kussen terechtgekomen, vlak voor 'kokkie' (een verpleger die uitsluitend de kamer inkomt om een dienblad op pootjes over mijn bed te zetten en daarop mijn maaltijden te etaleren, en later nog een keer om borden, bestek en dienblad op te halen) tevreden glimlacht als hij ziet, dat ik de borden volkomen leeggegeten heb - als het nachtbeest straks iets te wild op me afkomt, kan het zomaar recht in het mes lopen, terwijl ik het eigenlijk alleen maar af wil geven, want wat moet ik nou met een mes? - daar zal ik uiterst spontaan enorm van schrikken, ik zal 'oeps' zeggen, maar gevoelens van spijt zal ik waarschijnlijk niet in mezelf tegenkomen ... rond middernacht hoor ik iemand binnenkomen en zachtjes naar me toelopen - op het moment dat ik mijn hand met het mes erin onder het kussen uit wil laten zwaaien, hoor ik de stem van mijn lieve dagzuster zachtjes kuchen en terwijl ze op het bed gaat zitten zegt ze "ik kom even zien, waarom u nog steeds niet slaapt, misschien hebt u wel veel last van de huidscheurtjes die ik vanmiddag verzorgd heb en moet er nieuwe zalf op en wat verband omheen; zal ik even kijken?" - ik knik en vraag "nachtzuster?" - "zuster annette is plots erg ziek geworden, ik heb haar dienst overgenomen, morgennacht komt er een vervangende zuster" ...
eigenlijk heb ik me van jongsafaan ongemakkelijk gevoeld als iemand mij naakt zag, dat heeft vast iets met m'n opvoeding te maken, maar vanaf het begin heb ik daar bij mijn lieve pleegzuster helemaal geen last van gehad, en niet alleen omdat zij het waarschijnlijk geweest is die me uitgekleed en in bed gestopt heeft, want daar heb ik niks van meegekregen ... het zal wel liggen aan het feit dat ze heel kordaat mijn kant koos, toen ik zelf geen kant opkon, bij me bleef en (door die bescherming) ervoor zorgde dat ik in leven bleef, terwijl de rest van mijn omgeving stelselmatig afgemaakt werd (want iets anders kan ik me na haar waarschuwingen niet voorstellen) ...
heel voorzichtig helpt ze de jonker met opstaan - dat dat pijnlijk is, kan ik helaas niet voor haar verbergen - ze zegt niks, maar kust heel zacht en rustig de spontaan opwellende tranen weg, wat meermaals een rilling in mijn ruggegraat veroorzaakt en een even wat hijgerig stokken van m'n ademhaling - net zo zacht als dat kussen brengt ze met veel streelbewegingen (meer dan nodig is waarschijnlijk, maar je hoort mij niet klagen) verse zalf aan en ze wikkelt een steriel verbandgaasje om de jonker, zo dat het lijkt alsof-ie een doktersjas aan heeft - de verpakking waaruit het gaasje kwam, legt ze naast mijn hoofd op het kussen - daarna plakt ze de doktersjas met witte tape dicht ... terwijl ze het rolletje pleisterband omzichtig in een borstzak van haar jurk stopt, duikt haar hand even onder m'n kussen en meteen daarna zie ik het mes in het schort verdwijnen - de kamera heeft er vast niks van meegekregen (hoe weet ze trouwens dat ik dat mes daar verstopt had, dat zou ik best willen weten) - terwijl ze de restjes oppakt van wat er om het gaasje heenzat, zegt ze: "daar heeft u vast niets meer aan, meneer joosten", en ze heeft het duidelijk niet over de verpakking, want ze knipoogt, terwijl ze haar hand op de zak laat rusten, waarin het mes verdween ... terwijl ze opstaat en de dekens dichtslaat, zegt ze "als u nu gaat slapen, meneer joosten, kan ik dat ook een paar uur doen, want morgen, straks dus al, ben ik hier ook nog de hele dag om goed voor u te zorgen en dan wil ik niet met wallen tot op m'n knieën rondlopen, want dat zal uw genezingsproces vast niet ten goede komen."
terwijl zij glimlachend naar me blijft kijken, sluit ik gehoorzaam mijn ogen ...
ik ben al vertrokken voor zij vertrokken is ...
wat me eigenlijk nu pas écht opvalt (toen ik voor het eerst 'mijn' kamer rondkeek, had ik het al wel gezien, maar er niet bij stilgestaan, de kamer was in veel meer opzichten nogal apart), is dat er geen televisie is, alsof het niet de bedoeling is dat patiënten zich hier amuseren of de tijd doden tijdens de lange, lange uren zonder therapeutisch bezoek van zusters met massageolie en zo, of kokkies met maaltijden ... of het moet zijn, dat die speciaal voor mij weggehaald is (net zoals ik denk dat die kamerschermen er speciaal voor mij neergezet zijn), zodat ik me geen idee kan vormen over hoe het er in de wereld toegaat - de waarschuwingen die de borstberichten van minima lieten zien, dat ik me niks herinner en dat ik een slappe tinus ben, zijn natuurlijk ook niet voor niets - waarschijnlijk komt er hier nog iemand langs om mij vragen te stellen over wat ik daar deed bij die bordessige pleinvilla en misschien wil minima er gewoon voor zorgen dat ik daarna meteen weg kan, of misschien daarvóór al wel, weet ze al wie mij komt ondervragen of hoe die dat doet en bevalt dat haar helemaal niet ... vragen genoeg om een paar uitzendingen mee te vullen, o nee, ik weet niks van radio, maar des te meer van land- en tuinbouw, wat heb ik daar al ooit écht mee gedaan in een uitzending, gentech, ja, maar da's alweer een paar jaar geleden en die industrie heeft natuurlijk niet stilgezeten, eh, het tegenhouden van landafslag vanwege veranderingen in de golfstroom door een kombinatie van brekers met grassen, da's meer waterhuishouding dan plantwerk ... hm, aktueel weet ik er dus geen zak van, dan komt het er eigenlijk op neer dat ik met een of ander obscuur theoretisch onderzoek bezig ben, of helemaal niet, ben ik werkeloos of leef ik van een paar krantenwijken ... help ...
alsof mijn meest favoriete verpleegster erop heeft staan wachten, dat ik me realiseer dat ik erg afhankelijk van haar ben - wie komt daar binnen - de zon in mijn afgesloten bestaan, de dame aan wie ik in een paar dagen nogal fors verslaafd ben geraakt, waarvan niet alleen allerlei spontaan in werking tredende lichaamsreakties getuigen zijn, maar ook een groot deel van de gedachten die door m'n hoofd spoken, als vragen, dromen of formuleringen van nog ooit uit te spreken woorden en verklaringen - jongejonge, ik had dichter moeten worden ...
"goedemorgen, meneer joosten, dat uitslapen had u waarschijnlijk erg hard nodig", lacht minima me tegemoet, terwijl ze een van de zij-gordijnen half openschuift - er wordt een venster zichtbaar, met luiken ervoor, waar licht tussendoor piept - ze doet de luiken open, die zitten er dus in werkelijkheid nog vóór ook, aan déze kant van het glas, da's vreemd - de zon schijnt volop, terwijl er langzaam een paar witte wolken voorbij schuiven - "gelukkig is het rotweer van de laatste week voorbij" - een week, lig ik hier al een week, of misschien zelfs langer? - "vandaag ga ik wat oefeningen met u doen, om te kijken of u zelfstandig kunt lopen, zonder om te vallen, want er zijn wat mensen gekomen, die u wat vragen willen stellen, en hoe gaat het trouwens met uw stem?" - "volgens mij begint die terug te komen", wilde ik zeggen, maar het raspt nog behoorlijk, en wordt gevolgd door een erg pijnlijke hoestbui ... "dat moet in ieder geval nog een stuk beter worden voor u rustig vragen kunt beantwoorden", schudt m'n zustertje met haar hoofd, "laat ik eerst mijn handen maar weer een partijtje op uw spieren loslaten, zodat u strakjes in ieder geval niet strompelt van de stijfheid" ...
met een half oog was ik ondertussen door het raam naar het zonnige weer blijven kijken en het valt me op dat er eerst twee wolken voorbijdwarrelen en vervolgens drie wat kleinere, dan weer twee en dan weer drie, dan weer ... dat is helemaal geen raam, dat is een erg fors uitgevallen televisiescherm, waarop steeds een zelfde stukje film wordt afgedraaid, ja, dat verklaart ook waarom de luiken niet aan de buitenkant voor het raam zitten, dat zijn gewoon de deurtjes van een ondiepe kast - geen wonder ook, dat ik niks voel van zonnewarmte, het zonlicht valt trouwens ook nergens op de vloer te zien en dat zou je toch mogen verwachten ... hier deugt echt kompleet niks van, maar goed dat ik minima heb om me voor fouten te behoeden ... "kunt u over het bed een stukje naar beneden schuiven, met uw onderbenen over de rand", vraagt het mooie meisje terwijl ze aan het voeteneind gaat staan, "ja, nog een klein stukje" - haar haar is inmiddels weer strak op het achterhoofd gebonden en ik verheug me al op een volgende uitgave van de borstberichten - ze ziet hoe ik kijk en waarop mijn ogen zich richten, glimlacht even, en begint een van mijn voeten te masseren, stevig, maar zacht tegelijkertijd - voor ze de andere onder handen neemt, verpakt ze de eerste in een warme handdoek en legt die op een kruk (of steun) die net wat lager is dan het bed (en dus voor mij onzichtbaar) ...
"ik zie aan uw tranende ogen, dat u last hebt van het felle zonlicht, dus ik zal de luiken weer dicht doen, okee?" - ik knik, want ik wil antwoorden van minima's zachte voorgevelkrant, en vermoedelijk is het zonne-tv-scherm zo'n 1984-geval met een ingebouwde kamera - "als u dan ondertussen nog een stukje verder deze kant op wilt schuiven, de steunen gaan vanzelf mee, als uw billen de rand bereiken, kunt u beter stoppen, want anders moet ik u misschien van de grond oprapen, en dat willen we vast geen van tweeën" - ik schud m'n hoofd, maar dat heeft ze niet gezien, want ze was al onderweg naar 'het raam' ... het licht wordt inderdaad een stuk prettiger, na het buitensluiten van het kunstmatige straalkanon, maar dat is vast geen wetenschappelijk hard te maken konklusie, want het licht wat overblijft in de kamer is net zo kunstmatig, alleen minder fel - ondertussen schuifelwandel ik op m'n billen richting voeteneind, en die afstand is korter dan ik dacht ...
minima pakt m'n linkervoet en de steun vast en draait dat been naar buiten, alsof het een deur is, die ze door moet - ze doet 'm niet helemaal dicht, die beendeur, want dan zou ze wat krap staan ... zachtjes wrijft ze van heup naar knie over de buitenkant van m'n benen en nog zachter over de binnenkant terug naar boven, de jonker springt als een admiraal in de houding, het pleisterverband scheurt ervan open, ze pelt de kapotte stofjas van 'm af en bekijkt 'm erg zorgvuldig, ook met haar handen ... haar lippen zeggen "later, later" ...
"wilt u even rechtop gaan zitten?" - natuurlijk wil ik dat, maar helemaal van harte gaat dat niet vanuit rugligging - m'n lief kneedt m'n heupen en voorzichtig m'n onderrug, die inderdaad nog wat gevoelig is, al kan ik me niet herinneren waardoor dat gekomen is - als m'n neus weer eens in haar haar verdwijnt, druk ik er een dikke kus op, waarop zij met haar wang even door m'n borsthaar wrijft, "sorry, meneer joosten, maar m'n oor jeukte ineens heel erg" - daarop kijkt ze me aan - met zo'n grijns zou ik ook jeukende oren hebben - ze krabt nog eens zelf aan haar oor en de borstige krant valt open goed en slecht nieuws vandaag (niet schrikken): - om me haar goed te laten lezen, houdt ze op met heup- en rugmassage en begint aan m'n bovenbenen, aan de veilige kant natuurlijk - "nog jeuk?" schor ik haar toe - ze haalt licht haar schouders op "het gaat wel weer" annette is op staande voet ontslagen en met plastic zak over d'r hoofd afgevoerd naar ijskast v. doden - goed, dat ze me waarschuwde, dat mens was nogal rigoureus gestraft, daar zal weinig rechter aan te pas gekomen zijn, lekker wereldje - hier worden geen spelletjes gespeeld, we moeten voorzichtig blijven, lieverd. - zeg dat wel, maar hoe moet ik nou met jou praten, als ik niet weet wat goed of fout is en alles wordt afgeluisterd - en dit was zeker het goede nieuws? - kollega van vannacht wordt nieuwe nachtzuster, heet carolene - nee, dat lijkt nu te zijn gekomen, een nachtzuster die ze kan vertrouwen, kan ze zelf ook weer rustig slapen - ... en nu, als troost, en voor ons beider plezier, het volgende bericht: - haar tijdsgevoel is perfekt, want ze begint nu m'n dijen te masseren, en - pff ff fft - wat ze daar verder tegenkomt ... o nee, dat was het bericht niet: de krant valt naar beneden, met al haar kleding, haar borsten zijn vandaag onbeschreven - is dat niet vreselijk riskant voor je, minima, o, kon ik je dat nou maar vragen ... morse, zou ze morse kennen - ik kus haar en klop een vraagteken op haar schouderblad: tik tik, duw, duw, tik tik - ze grinnikt tegen m'n hongerige kus in en de hand die op m'n rug ligt, schrijft streep tik streep - een k, van okee ...
"zo, dat weten we dan ook weer, uw spieren voelen weer wat aangesterkt, misschien genoeg om op eigen kracht wat te wandelen, wat denkt u, meneer joosten?" - ik kuch "proberen maar" en hoest er nog wat ellende achteraan - "precies, als u uw benen van de beugels aftilt en op de grond zet en gaat staan, dan mag u een rondje om het bed lopen, als u dat alleen durft" ... bij elke beweging die ik maak, krijg ik meer blote zuster tegen me aan, als er nu maar niemand binnenkomt, omdat de kamera niks meer te zien krijgt ... dan valt plots het licht uit ... het is stikdonker, ook het streepje nepzon dat tussen de luiken door was blijven schijnen, is verdwenen - strak van de spanning sta ik tegen minima aan, hart in de keel, haal nauwelijks adem ... zij herpakt zich sneller dan ik - "dat het licht uitgevallen is, wil natuurlijk niet zeggen, dat we niet gewoon verder kunnen gaan met waar we mee bezig waren", ze speelt wat met de voeten van de jonker, "als u met één hand de rand van het bed volgt en uw andere hand losjes op m'n schouder legt", zegt ze, maar ondertussen duwt ze me met m'n rug tegen het voeteneinde aan, bestijgt me, slaat haar benen om me heen, en klop-duwt in morse "b-a-d" op m'n schouderblad - "aja" is alles wat ik uit kan brengen - "zullen we dan maar eens gaan?" - "j-u-r-k" trommel ik op haar schouder - de "k" van haar antwoord valt samen met die van mijn jurk ...
haar gespierde grip om de jonker maakt het lopen niet makkelijker, maar met een hand glijdend over de muur zijn we toch sneller bij de badcel dan ik dacht ... die deur is dicht, ah, daarom maakte ze zich niet druk over de kamera, want die van de douche heeft de hele tijd leegte gefilmd, laten we dan maar hier blijven - "kun je de badkamer niet vinden, je moest toch plassen?" - okee, dan de deur maar wél opendoen, gelukkig blijft het nog steeds donker, geen beeldregistratie ...
zodra we helemaal in de badcel zijn, laat ze de jonker voelen, hoe goed haar spierbeheersing is, de jonker geeft zich volledig over, met pijnlijk genoegen - ze duwt me op de toiletpot - als de jonker uitgezucht is, blijk ik inderdaad een erg volle blaas te hebben - voor ik na het legen daarvan kan opstaan, zet m'n lief zich op m'n schoot, dwars, waarbij haar ene borst me bijna een oog kost - mijn mond is er heel snel bij om die bedreiging weg te werken, ze kreunt ervan, zachtjes ... ik wil weten hoe het met de uitgevallen stroom zit en tokkel "l-i-g-t" op haar buik - het duurt even voor ze begrijpt dat ik licht bedoel, drukt het verlichtingsknopje van haar horloge in en antwoordt dan "1-5-m" ... nog 'n kwartier onzichtbaar voor die rot-kamera's, de jonker is akuut weer wakker, maar het zijn m'n handen nu, die haar voorzichtig helemaal lezen ...
"zuster, ik heb een stem in mijn hoofd die u wil opbellen, mag ik uw nummer" - "nee, meneer joosten, dat kan ik u niet geven en wat die stemmen betreft, daar zou ik me niet druk over maken, dat is waarschijnlijk uw geheugen, dat langzaam terugkomt en daar een best wat vreemde manier voor gevonden heeft" - ik zie dat ze me aankijkt en zich afvraagt of er mogelijk toch iets mis is met mijn hoofd "maar als u dat een verwarrende ervaring vindt, kunnen we natuurlijk even een hersenfilmpje maken om u in ieder geval gerust te kunnen stellen dat er niks mis is met uw hoofd" - "ja, misschien is dat wel een goed idee", alles om van die kamer met al die afluister- en bekijkzooi af te komen - "ik zal kijken wanneer er plek voor u ingeruimd kan worden, en dan kom ik u wel met een rolstoel ophalen" - "maar dat hoeft toch niet meteen, zuster?" - "als het u geruststelt, is eerder altijd beter dan later, tot zodadelijk" ...
helaas komt ze niet alleen terug, bij haar is een potige kerel in een niet zo best passende doktersjas, met een veelkleurige stethoskoop om z'n nek, zoals ik die een tijdje terug in een speelgoedwinkel voor m'n zesjarige neefje ook een heb gekocht - "haha, meneer joosten, ik zie u kijken, deze dokter werkt normaal op de kinderafdeling, maar hij wilde me wel even helpen, want de rolstoelen hier lopen niet zo licht" - ome dokter overhandigt me een soort lasbril en gebaart dat ik die op moet zetten - "ik hou niet van zonnebrillen" - vriend dokter is niet van het geduldige soort dat je op een kinderafdeling mag verwachten, want hij wil m'n hoofd al in de tang nemen en de bril over m'n kop trekken - "laat maar, karròl, dat doe ik wel", zegt minima met een behoorlijk autoritaire stem en dan heel wat zachter getoond tegen mij, "beter dat je 'm wel opzet, want de gangen zijn veel feller verlicht dan deze kamer, en dat zou je een stevige portie hoofdpijn op kunnen leveren" - "okee, zuster, omdat u het zegt", en ik zet het kreng op, ben akuut blind en blij dat ik al in de rolstoel zit ... gelukkig lag er een deken in de rolstoel en voel ik aan de handen, dat het minima is die me inpakt ...
we lopen de kamer uit en via een wirwar van gangen, die aanvoelen als één grote ruimte waarin we rondjes rijden met nep-hoeken, maar vooral, in doodse stilte, komen we uiteindelijk aan in een andere, veel kleinere ruimte, waarin een apparaat staat te zoemen - ik wil de bril afzetten, maar m'n zustertje zegt: "het is beter dat u de bril ophoudt, want als we uw filmpje gaan maken, zorgen visuele indrukken altijd voor verstoringen in het beeld" - ze helpt me op een soort brede strijkplank (erg stabiel voelt het ding niet aan) en rijdt die dichter naar het gezoem toe en er vervolgens onderdoor (een skan-apparaat met een open achterkant? handmatig transport? gaat zij er met mij onderdoor? vreemd hoor), terwijl het gezoem af-en-toe pulseert of van toonhoogte verandert - vervolgens word ik vrij ruw van het skan-bed afgeholpen, dat zal de kindervriend wel zijn, en terug in de rolstoel geplant en begint de rit terug - volgens mij zijn de gangen ondertussen van richting, plaats en lengte veranderd, want de afstand is nu in erg weinig tijd afgelegd - op het moment dat ik 'mijn' kamer binnengereden wordt, valt me pas op, dat de rest van het 'ziekenhuis' een stuk minder broeierig verwarmd wordt - "laat maar, karròl, de rest doe ik wel", zegt m'n sexy verpleegster, "ik zet de rolstoel straks wel in de gang, bril erop, okee?" - dat laatste woord was geen vraag, dat was een bevel - licht gegrom, stevige stappen, deur dicht ...
"meneer joosten, waar bent u?" - "diep onder de dekens aan het vechten met m'n geheugen, of wat het dan ook is" - ze komt de badcel in, en laat de deur gewoon openstaan - "is dit uw nieuwe bed dan?" - haar stem klinkt ongerust, maar waarom dat is, weet ik niet, misschien vindt ze het maar niks, dat ik het weer over die stem in m'n hoofd heb, maar waarom zou ik daarover liegen? - als ik opkijk, zie ik dat ze een stapeltje kleren bij zich heeft - "met die stem heeft u zich in de problemen gebracht" - ze aarzelt, erg lang, moet ze nu problemen verzinnen of is de boodschap écht heel erg - verdomme, dankzij die stem denk ik nu ineens heel erg anders over haar, heel mijn vertrouwen in haar wankelt - "toen u naar de skanner gereden werd, registreerde een ander apparaat, dat er een gerichte straling vanuit uw hoofd kwam, alsof u aan het uitzenden was" - "wat een kolder, zuster, wat weet ik daar nou van, van straling en zenden, ik heb niet eens een mobieltje" - "wilt u mij niet onderbreken, meneer joosten, en me gewoon verder laten vertellen, wat ik u te zeggen heb" - ik knik, want nu klinkt ze érg bezorgd, net zoals toen ze voor het eerst bladen van haar borstkrant aan het omslaan was ...
"we gaan nu eerst douchen, ik moet u goed schrobben en om te voorkomen dat ik straks in een nat uniform rondloop, zal ik dat uittrekken" - ondertussen wijst ze op de jonker en schudt erg nadrukkelijk met haar hoofd, niet spelen dus - "ze zijn er 'boven' achtergekomen, dat we elkaar al vanaf kindsbeen kennen, dus dat blote lijf van mij hoeft je niet al te erg te schokken" - okee, we kennen elkaar dus, maar doen niet (of niet meer) aan sex, maar waarom dan nog dat ge'meneer' - "dat ik mij steeds afstandelijk en zakelijk gedragen heb ten opzichte van u ..." - uh-hu, denk ik, écht wel - "... is voor een deel natuurlijk arbeidsroutine, maar voor een deel ook, omdat ik niet wist, in hoeverre u mij nog herkende, uw geheugen is immers niet helemaal bij de tijd" - ik haal wat knikkend m'n schouders maar op, dat ik het wel en niet begrijp, tegelijkertijd - "meneer joosten roept geen bevreemding op, dus dat weet u nog, dat u zo heet" - nu knik ik maar wat overtuigder - "en uw voornaam, kent u die ook nog?" - "jasper", zeg ik, met een droge kuch erachteraan - "precies, dat deel van het geheugen komt vaak snel terug, of helemaal nooit meer, dat kan ook" - daar begrijp ik niks van, dus ik frons een beetje - "neem dat maar van me aan, goed?" - da's best, knik ik - "er kwam dus straling uit uw hoofd en u had het zelf over een stem, dus toen dachten ze, dat er misschien een, eh, minuskuul zend-ontvang-toestelletje in uw hoofd zat, wat u niet meer wist, en daarom bent u met allerlei snuffelmachientjes getest" - daarvan kan ik me "niks herinneren" - "dat is niet zo vreemd, want bij het eerste teststroompje ging u volledig onderuit, in 'n soort koma, u bent drie kwartier weggeweest, en uiteindelijk, in de skanner, kwam u weer bij uw positieven" ...
"iets gevonden", vraag ik - "nee, helemaal niks, geen apparaatjes, geen littekens van operaties, geen bloedingen of andere beschadigingen aan de hersenen, niks" - ondertussen is ze zich, vrij omslachtig vergeleken bij wat ik eerder gezien heb, aan het uitkleden, maar dat ligt gedeeltelijk aan het feit, dat ze nu ondergoed aanheeft, degelijk spul - met haar ogen stuurt ze mij naar de douche, om de kranen open te draaien en warm en koud water tot de juiste temperatuur te mengen - dan staat ineens haar warme lijf tegen m'n rug aan - ze slaat haar armen om me heen en helpt in zeer korte tijd de jonker, die onmogelijk níét op haar kan reageren, om zich in een paar prachtige volzinnen te uiten - ik kan daarbij niets anders doen dan achter me naar haar reiken, steun vinden aan de uitstekende koppen van haar heupen die zich zowat aan mijn billen gehecht hebben - als ik me wat later om wil draaien, houdt ze me tegen - "nee. meneer joosten, blijft u zo maar even staan, dat ik uw rug een goede beurt kan geven, geeft u me de zeep even, de schrobber heb ik al" - ze schrobt, alsof m'n vel eraf moet, achter, voor, boven, onder, deze keer zonder iets over te slaan of door mij zelf te laten doen - de jonker wil haar een paar keer in de rede vallen, maar iedere keer schudt ze hem z'n schulp weer in, hardvochtig mens met een zacht en zeiknat lijf - af, af ... op dezelfde manier rost ze me droog, gelukkig niet overal even wild en woest, soms zelfs liefdevol, alsof ze kwaad op me is, dat ik het over de stem in m'n hoofd heb gehad, alsof dat processen in werking gezet heeft, waaraan zij (of ik misschien?) nog niet toe was - lieverd, het spijt me ...
terwijl ik me aankleed, droogt minima zich af - om me daardoor niet teveel af te laten leiden doe ik het aankleden maar heel aandachtig: het overhemd is wat te krap in de schouders, de broek wat te wijd rond het middel, maar gelukkig zit er een opgerolde riem in de schoenen (goede maat) - ze wijst dat ik op de pot moet gaan zitten, wat ik dan ook maar doe, wat kan ik anders doen hier ... ze gaat in haar blootje op m'n schoot zitten, aait even over de opgesloten jonker en kust me dan met een geweld, dat het me de adem beneemt, waarop ik haar even heel strak tegen me aantrek en vervolgens zacht over haar rug, haar nek, haar haar streel, troostend, aanvaardend, beschermend, weet-ik-veel ... na een uur van waarschijnlijk maar een paar minuten maakt ze zich los uit ons nestje, kust me zacht op de lippen, staat op en zegt: "als u even wilt gaan zitten, zal ik u vertellen, waarom dit gebeurt, zo ineens" - ze pauzeert, waarop ik dan maar "okee" zeg en even het deksel van de pot laat klapperen - "ik weet niet, of je al weer weet, dat we onderweg naar jou thuis waren, jasper", vraagt minima, terwijl ze zich zowat in haar kleren gooit, "ik haalde jou van het station af, omdat je je pa al een hele tijd niet gezien had, en de laatste keer was je met een stevige ruzie weggegaan, weet je dat nog?" - "volgens mij ken ik u wel ergens van, zuster, en volgens u is dat van jongsafaan, maar verder, nee, ik kan me niet herinneren dat ik ergens met ruzie weg ben gegaan" - "weet u nog hoe uw vader heet?" - "joosten, neem ik aan?" - "dat lijkt me wel, en komt er iets meer boven als ik nu zeg dat jij en je pa bijna hetzelfde heten" - ik las een dramatische pauze in: "ja, ja, hij heet casper en ik ben bijna een kop groter dan hij, klopt dat?" - "dat klopt, en waarom hadden jullie ruzie?" - "dat weet ik niet, verrek, was dat vanwege studeren?" - "dat zou kunnen, maar hoe bedoel je dat?" - "alsof ik iets anders studeer, dan wat hij wil, o, da's vreemd, doe ik twee studies?" - "nee, hoezo?" - "omdat ik een beeld heb, een soort foto in m'n hoofd van boeken met granen en boeken met wijsgeren, ouwe grieken en wittenstein" - "wittgenstein, ja, filosofie en land- en tuinbouw, dat is zo, eerst deed je filosofie en daarna wilde je het wereldvoedselprobleem op gaan lossen" - "het spijt me, maar dat zegt me dan weer niks" - "ik ben blij, dat er al zoveel terugkomt, zie je je pa al ergens, of mij?" - "heb ik de erfenis van ma erdoorheen gejaagd?" - "daar ging de ruzie inderdaad over, een groot deel van dat geld wilde je besteden aan plantenveredeling" - "een meisje in een blauw jurkje met pijpekrullen op een schommel en dan valt ze er ineens af" - "ja, toen leefde je moeder nog, dat meisje was ik, en jij wilde niet dat ik op de schommel zat, dus je trok me eraf" - "wat een etterbak" - "nou, nee, ik meen me te herinneren dat ik toen het bloed onder je nagels vandaan haalde" ...
"goed, zuster, blijkbaar ken ik u, je, al heel lang, zijn we samen zo'n beetje opgegroeid, maar dan blijf ik nog zitten met een jeukende vraag, die opmerking waar u, waar je daarstraks mee binnenkwam, hoe heeft die stem me in de problemen gebracht, kun je me dat vertellen, minima?" - ze lacht: "hoe noem je mij, jasper?" - "minima, dat is de naam die ik de hele tijd in gedachten heb" - "zo heb je me niet meer genoemd sinds ik vijf was of zo" - "wat is je échte naam dan", volgens mij verzint ze dit ter plekke, "waarom komt die niet in me op?" - "dat weet ik niet, ik heb je al eerder verteld dat het geheugen vreemd is en af en toe streken met je uithaalt, ik heet pyrena didina, maar iedereen, enkele uitzonderingen, zoals lastige buurjongetjes daargelaten, noemt me al zolang ik me herinner pyrina" - "pyrina, pyrina, nee, zegt me zo niks" - mini-pyrina rommelt wat in haar jurkschort, haalt er een portefeuille uit en daaruit een foto van een dikke boom, waarin jaren daarvoor twee namen, een hartje en een pijl gesneden zijn: "jasper houdt van pyrina, zie je wel, als je je eigen portefeuille bij je zou hebben, zou je daarin dezelfde foto vinden, die heb jij gemaakt, toen je ging studeren en we elkaar niet meer elke dag onder onze boom konden ontmoeten" - "het spijt me, maar daar komt niks van terug, of is dat een kwestie van nóg niet?" - "laten we dat laatste maar hopen, want anders zou je veel prettige herinneringen kwijt zijn" - "maar de problemen van de stem in m'n hoofd, ik heb het idee, dat je daar liever niet over praat" - "dat klopt, want daar komt geen prettig nieuws bij" - ik loop het hele gesprek even terug, en bedenk dan ineens: "is er iets met casper?" - "ja, lieverd, die heeft een paar dagen geleden een hartaanval gehad en die heeft hij niet overleefd" - "maar waarom heb je dat niet meteen verteld?" - "omdat je niet eens wist wie jij was, en je geheugen door die mededeling weleens helemaal geblokkeerd kon raken" - "en dat kan nu niet meer?" - "de kans daarop is nu een stuk kleiner geworden, omdat je jezelf niet wilt verliezen, niet opníéuw tenminste" ...
"ja, dat zou best kunnen, en hoe zit dat met pa?" nu wil ik alles weten, terwijl ik niet eens zeker weet, of ik die jasper wel ben - "een van onze buren krijgt wekelijks een pakketje uit zijn thuisland met daarin wat kranten en tijdschriften ... meestal is zo'n pakketje opengemaakt, maar soms komt het onbeschadigd aan ... in dat van vorige week, niet gecensureerd, was in een van de kranten een 'illegaal' blaadje verstopt ... in dat blaadje stond een artikeltje over een uit de hand gelopen radio-uitzending, die eindigde in een hoop geknetter, de verslaggever meldde zich nadien niet meer, dus die werd als vermist beschouwd, en naast het artikeltje stond een vaag fotootje, waarin buurman meende jou van vroeger te herkennen" - "ik snap er niks van, staat er in dat blaadje dat ik ergens in het buitenland journalist ben?" - "precies, dat dacht de buurman te begrijpen, dus die stapte met het blaadje naar casper toe ... en met een officiële krant, want daarin stond ook een artikel van een of andere pief van de regering, dat de bevolking op straffe van levenslange verbanning, werkkamp of exekutie afgeraden werd te luisteren naar verboden zenders, die zich vrij noemen, maar ondertussen nep-uitzendingen verzorgen over staatsgrepen in het buitenland, met diezelfde foto ernaast en de mededeling dat ..." - "maar wat heeft dat nou met casper te maken?" - "toen contay, de buurman, vertaald had wat er stond en je vader de foto in de erkende krant had bekeken, greep hij ineens naar z'n hart en viel tegen de punt van de tafel aan ... de ambulance was er heel snel, maar je vader was al dood, de wond aan z'n hoofd was niet erg en hij had al eerder zo'n hartaanval gehad, maar de kombinatie van die twee ..." - "waar is pa nou?" - "die ligt in het ziekenhuis, te wachten tot jij hem identificeert ..." - "kunnen we gaan, dan?" - "ja, jasper, de auto staat buiten te wachten, wil je asjeblieft die donkere bril weer opzetten?" - "waar is dat goed voor, laten we nou maar gaan" - "dit speciale ziekenhuis is geheim, niemand mag weten waar het ligt, ook jij niet" - "en jij wel dan?" - "ik werk hier toch, zet je die bril even op?" - "ga jij ook mee?" - "ja, natuurlijk" - "okee, geef dat ding maar hier" ...
pyrina klopt in morse een boodschap op mijn arm, waarschijnlijk zien onze 'begeleiders' er niks van - de eerste paar letters heb ik gemist, kijken of ik die kan herleiden als het woord af is -i-n-n-e-r- -j-e- -f-o-t-o- -c-a-s-p-e-r-?- ... of ik me de foto inner, herinner ... -j-a- ... -x-x-x- ... -o-x-o- ...
de deur, poort, wordt van het slot gedraaid en gaat licht piepend open - we lopen naar buiten, de kou in, geluiden van de nacht, denk ik - nog geen tien meter en we stoppen alweer - pyrina, ik en een van de begeleiders stappen achterin in een lompe, rechthoekig vormgegeven wagen, de andere begeleider stapt voorin, bij de chauffeur, ze praten zachtjes, de motor klinkt als een diesel, de wagen heeft aandrijving op alle vier de wielen, stukken van de overkapping klapperen, kanvas, we zitten in een grote jeep, een soort busje, we rijden over een weg van betonplaten naar een bewaakte poort, en erdoorheen, nu zoemen de wielen, asfalt, zoab, de chauffeur probeert in elke versnelling sneller te rijden dan goed is voor de motor, die jankt, en schakelen kan hij ook al niet zo best - we komen van een legerplaats af, nee, waarschijnlijk is het een militair vliegveldje en is een hangar tijdelijk in gebruik als hospitaal, alleen voor mij, maar ik weet niet of ik daar blij om moet zijn - nu rijden we op een snelweg, zonder enig ander verkeer - een afslag brengt ons de bebouwde kom in, vrijwel meteen daarna slaan we rechtsaf, de jeep vertraagt en staat na een lange draai naar links stil voor een elektrische draaideur, waardoor we naar binnen gaan, eerst één begeleider, dan pyrina met mij, dan de andere militair - de chauffeur blijft bij de jeep - we lopen een ziekenhuishal door, naar de liften - de lift, waar we instappen, brengt ons minimaal één verdieping naar beneden - de kelder is kouder dan de hal ...
we gaan een klapdeur door, die ik in mijn gezicht gekregen had, als pyrina hem niet opgevangen had - meneer de ons voorgaande begeleider krijgt er een stevige snauw voor van haar: "hé, lomperd eerste klas, wil je een middagje gasbunker?" - "exkuseer, mevrouw de ..." - "is genoteerd", krijgt hij er nog achteraan te horen - jammer, dat ik die bril nog opheb, anders had ik kunnen zien, of de lomperd voor pyrina wilde salueren - het leek alsof hij haar met een naam of rang aan wilde spreken, die zij hem niet wilde laten zeggen ... er zijn nog wat dingen, die ik niet weet van mijn vermeende buurmeisje ... begeleider twee komt niet mee naar binnen, maar houdt de deur waarschijnlijk gesloten voor andere, ongewenste, bezoekers ... "zet je bril maar af, jasper", zegt pyrina, "maar hou je ogen even dicht en doe ze dan voorzichtig open, de verlichting hier is fel" ... in de koude ruimte blijkt nog een levend iemand aanwezig te zijn, een burger zullen we maar zeggen, in een doktersjas - "we komen voor de heer joosten", zegt pyrina - "o, die ligt hier", zegt de burger - als ik op de goede plek naast hem sta, licht hij het laken boven het hoofd op, "is dit de heer ..." - "nee", zeg ik, kwaad, ik ben voor de gek gehouden, "dat is mijn vader niet, deze dooie duivel ken ik niet" - "zou het kunnen zijn", pyrina's stem klinkt als ijspegels in de vorm van dolken, "dat u zich vergist heeft, meneer?" - "als de kaarten aan het voeteneind verkeerd hangen, mevrouw, zou dat kunnen, maar dat gebeurt nooit" - "behalve dan toevallig nét nú, dus, nog maar een keer, wáár zijn de stoffelijke resten die misschien van zijn vader kunnen zijn?" - "eh, op tafel vier, achter u mevrouw." - "kom je even deze kant op, jasper, dan kijken we samen" ...
als ik mijn betraande hoofd opricht, zie ik dat pyrina verdrietig glimlacht - ik zie nu pas dat ze een speldje op haar uniform heeft, een seinvlaggetje, een gele en een blauwe vertikale balk, wat betekent dat ook alweer ... ach ja, ik wil met je praten - ik kijk haar vragend aan, naar het speldje, naar haar - ze knikt: "het is in orde, jasper, laat je maar gaan" - het gesprek komt nog of is misschien niet meer nodig - "pa", vraag ik met nog een blik op het speldje - ze knikt weer, nauwelijks merkbaar: "zullen we hier weggaan?" - "wat gebeurt er verder met pa?" - "buurman weet hoe je vader begraven wilde worden en ik zal ervoor zorgen dat je overal bij kunt zijn, en dat ik met je meekan, als je dat wilt tenminste" - "logisch toch", frons ik - "kom, jongen, we gaan" ...
bij het verlaten van de koude kamer staat meneer de kinderspecialist, maar nu in een 'gewoon' militair uniform, wat hem duidelijk prettiger zit, erg nonchalant met mijn favoriete zwarte bril voor m'n neus te zwaaien - hij wacht volgens mij op een gelegenheid om me die bril zo stevig op het hoofd te monteren dat ik er het leven bij inschiet, handig, kan ik in een moeite door begraven worden met mijn onechte vader casper - daarom verlos ik de geüniformeerde moordmachine voor mijn gemoedsrust en een langer leven, maar helaas voor zijn sjagrijn, snel van zijn 'wapen' en zet het ding zelf op, nadat ik m'n blik even op pyrina liet rusten die haar schouders subtiel ophaalde en haar wenkbrauwen even liet wippen alsof ze wilde zeggen "doe maar wel" - daarna haakt ze haar arm weer in de mijne en wandelen we rustig naar de lift en wat later het ziekenhuis uit en de jeep in ...
terwijl de jeep wegrijdt, vraagt pyrina: "hoe vond je het om je pa terug te zien, buiten dat hij dood was, natuurlijk?" - zo'n lompe vraag verwacht je toch niet, dus ik begin weer te huilen, alsof ik in m'n tranen wil zwemmen, maar die tranen kunnen geen kant op, zitten opgesloten in die stomme bril, dus die ruk ik van m'n kop af, op het moment dat pyrina m'n hoofd naar beneden trekt, in haar schoot legt en haar jaspanden of iets anders eroverheen legt, alsof het mij interesseert waar die stomme jeep me heenrijdt - pyrina probeert op het gevoel een deel van m'n tranen weg te poetsen, maar dat gaat haar niet zo best af, dus ik pak de zakdoek uit haar hand en probeer zelf wat te dweilen, met de kraan open ... "ik had vantevoren moeten bellen, dat ik naar huis kwam", snotter ik, "dan had casper geweten dat ik gewoon in het land was" - "daar hebben we het over gehad, voor je hierheen kwam", zegt pyrina, "maar dan had je vader eerst een officieel ekskuus willen horen, en dat wilde je niet geven, zonder elkaar te kunnen zien" - "daar kan ik me niks van herinneren" - "dat, en nog een hoop andere dingen", konstateert pyrina, en ik kan hóren hoe ze daarbij haar schouders wat ophaalt, "want kun jij mij vertellen, hoe het kwam dat je helemaal niks bij je had, geen geld, geen treinkaartje, geen paspoort en niet die tas, die je altijd bij je hebt, met boeken, een schrift, een schetsblok, pennen en potloden en wat er verder altijd allemaal nog meer inzit" - "had ik niks bij me, ook geen sleutels?" - "nee, helemaal niks" - "dan is het maar goed dat ik u, jou tegenkwam" - "hallo, dat hadden we afgesproken, ik zou met je meegaan, je had weinig zin om je pa alleen te spreken, vóór ..." - "mevrouw, we komen in de buurt, zorgt u ervoor dat hij niks ziet?" - "bedankt voor de waarschuwing, miel" ...
"je kunt beter de bril even ophouden, jasper", hoor ik pyrina zeggen, met een ondertoon van schrik of in ieder geval verbazing, "we zijn niet alleen, en de mannen aan de tafel willen vast niet, dat je hun gezichten kunt herkennen" ... "inderdaad, mevrouw, als u en meneer daar even gaan zitten, kunnen we beginnen" - sinds wanneer staat er een tafel op 'mijn' kamer, of misschien is dit wel een heel andere ruimte, maar hoe wist pyrina dat ze met mij ... "ga hier maar zitten, jasper, ik ga zo rechts van je zitten, okee?" - "prima, waarom zijn we hier?" ... "dat, meneer, zal u zo duidelijk worden" (andere man, eh, stem twee) ... "eigenlijk wil ik even alleen zijn, zojuist het lijk van m'n vader gezien, kun je daar niet even rekening mee houden?" ... "jazeker", stem een, "hoe eerder wij tevreden zijn, hoe eerder we u alleen laten" ... ik zucht even, "nou, schiet dan maar op" - misschien speel ik wel met vuur, maar ik heb toch niks te verbergen, modekreet van het jaar, nietwaar? ... "heeft u enig idee, waarom we juist u vragen willen stellen?" ... "nee, moet dat dan?", sjagrijnige antwoorden kunnen ze krijgen ... "wat herinnert u zich als laatste van voor u hier wakker werd?" ... "wat hebben jullie daarmee te maken?" ... "als u geen antwoord geeft, zullen we hier nog lang zitten, en misschien houden we dan wel op met beleefd zijn, dus, nogmaals, wat herinnert ..." - "dat ik in een ambulance lag", en zo weinig mogelijk uitleg daarbij ... "en waar was u daarvoor?" ... "in mijn moeder, en toen werd ik geboren" ... "heel erg grappig, dit gaat lang duren, geef meneer even wat water" - vanuit het niets knalt er een plens water tegen m'n bebrilde kop ... jammer dat ik nu niet kan vragen, of de 'mannen' liever nog in irak waren gebleven om willekeurige burgers te terroriseren ... "dat ging te snel, mag ik het gewoon in een glas?" ... "okee, steek je hand maar uit" ... "als ik m'n bril af mag zetten, dan zie ik wat je van plan bent, want vertrouwen moet van twee kanten komen" ... "goed, dan geen water, want de bril mag niet af - wat herinner je je van vlak voor de ambulance?" ... "dat ik op de grond lag" ... "kijk, zo komen we ergens, en dáárvoor?" ... "toen kwam ik van het station af, onderweg naar m'n vader die ineens dood blijkt te zijn" ... "iets van daartussenin misschien ook nog? vlak voor je ging liggen of waarom je dat deed?" ... "dat zal ik wel gedroomd hebben, iets met een brede trap en een soort modeshow" ... "nog meer dingen die je opvielen" ...
ik doe net of ik heel hard nadenk, krab aan m'n ongeschoren kin met een baard van 'n paar dagen, wat vreemd is, want vlak voor we naar het ziekenhuis gingen om pa dood te zien zijn, had ik me nog geschoren - nu niks zeggen, stem - later, ik moet nu bij deze les blijven "ja, volgens mij was een ouwe vrouw de baas van het stel, ook al liep ze als een zombie" ... "zo kan-ie wel weer - waarom stond jij naar de koningin en haar raad van twaalf te kijken?" ... "o, ik dacht dat het er misschien élf waren en dat carnafaldera vroeg viel dit jaar, maar dat klopte niet met de aankleding" ... "denk jij grappig te zijn? - wat weet je van wat er bij het paleis gebeurde?" ... "o, was die grote villa een paleis? - en dan breekt er ineens brand uit, nee, dat moet ik gedroomd hebben" ... "vooruit, een heel andere vraag dan, gebruik jij drugs?" ... "nee, waarom zou ik, ik heb die avond alleen wat wijn op, niet eens zo gek veel, denk ik" ... "rode wijn, dat klopt, maar iets meer dan je eh 'denkt', wees een bloedproef in de ambulance uit, je was vast zo zat als een kanon en daarom was je waarschijnlijk op de grond geflikkerd" ... "o, nou, dat klinkt wel logisch - en wat deden die mensen op die trap?" ... "er waren helemaal geen mensen op een trap" ... "en dat paleis dan?" ... "er was helemaal geen paleis" ... "sodeju, dan was ik echt goed van 't padje af, weet je 't zeker?" ... "ja natuurlijk, waarom zouden wij liegen?" ... "dat weet ik toch niet, en mijn vader, hoe zit dat dan?" ... "die is gestorven toen jij in koma lag" ... "en hoe dan?" ... "hartaanval, toen-ie jou zag liggen - misschien moet de zuster je direkt op je kamer maar een goed slaapmiddel geven, zodat je een lange nacht maakt" ... "en wanneer kan ik naar huis, naar pa's huis bedoel ik?" ... "dat moet je morgen maar aan de dokter vragen, maar die zal eerst willen weten, waarom je zomaar onderuitging van 'n paar glazen wijn en dan nog 'n paar en vervolgens in koma raakt" ... "goed, goed, kan ik nu gaan?" ... "ja, wij zijn klaar met je, tenminste, als je je bril gewoon ophoudt tot in je eigen kamer, spreken we dat af?" ... "die paar minuten extra zal geen kwaad kunnen, denk ik" ...
pyrina zit dicht tegen me aan op de rand van m'n bed, haar ene arm om me heen en haar hand op mijn heup geeft me twee keer de boodschap -n-e-p-p-i-l- ..."je had je eigenlijk niet helemaal aan hoeven kleden, jasper, want het is bijna bedtijd, alleen eerst nog wat eten, en als toetje een goede slaappil, zodat je vannacht niet gaat malen over je vader en alles wat je misschien ánders had willen doen in je leven" - nét zo'n lompe opmerking als daarstraks in de jeep-terug, "da's misschien wel het beste, want des te eerder mag ik waarschijnlijk uit het ziekenhuis, als ik er niet als een zombie uitzie, of telt dat niet mee?" - "jazeker, dat, en mijn rapport over je goede herstel" - "en m'n geheugen?" - "je reaktie op casper laat duidelijk zien, dat je nu beter in je eigen of een bekendere omgeving kunt zijn, dan hier, afgeschermd tegen eventueel storende invloeden van buiten" - "wat bedoel je daarmee?" - "terwijl jij hier van de wereld lag te wezen, is de wereld doorgegaan met draaien en is er het een en ander gebeurd, waarvan je zo had kunnen schrikken, dat het je genezingsproces had kunnen verstoren" - "wat dan zoal?" - "daar hoeven we het nu nog niet over te hebben, eerst moet jij genezen verklaard worden, dan gaan we daar wel naar kijken" - "en als ik iets niet begrijp, of, zoals eerder, een stem in mijn hoofd meen te horen?" - "dan ben ik er bij om je te helpen" - "moet jij dan niet werken?" - "ja, officieel wel, maar ik heb vakantie opgenomen die ingaat op het moment dat jij hier ontslagen wordt" - "voor mij?" - "ik kan me geen betere reden voorstellen, jasper" ... zo, dat klinkt bijna cynisch, of is dat trauma of beroepsmisvorming, kan ik me gewoon niet voorstellen dat iemand het wél kan menen ...
'kokkie' komt binnen met een serveerkar, die hij snel verandert in een behoorlijke tafel op de juiste hoogte zodat we op het bed kunnen blijven zitten en die hij over onze bovenbenen heenrolt, waarna hij de wielen vastzet - uit de buik van de kar haalt hij een heus diner voor twee, met een lekkere fles wijn uit mijn geboorteland, maar zo gemakkelijk zullen ze me niet vangen, "het is geen spaanse wijn, komt-ie uit italië, eh, meneer de ober?" - "iedereen noemt me kokkie, dat mag u ook doen, ik weet niet waar de wijn vandaan komt", terwijl hij begint te blozen - pyrina redt hem van een afgang "jasper, da's niet aardig, jij weet ook wel dat een ziekenhuis geen eigen wijninkoper heeft" - ik grijns wat naar 'kokkie', die wat verlegen teruggrijnst, de wijn ontkurkt en twee glazen inschenkt, ons smakelijk eten wenst en daarna snel vertrekt - "is dit een afscheidsdiner vanwege pa?", vraag ik zachtjes maar duidelijk genoeg voor de mikrofoons - "zoiets", antwoordt pyrina - "dan zullen we het ons maar laten smaken, nietwaar, ik ben wel blij dat er geen kaarsen bijstaan, ben niet zo in de stemming voor romantiek, en misschien moet ik ook maar niet teveel drinken, in verband met die slaappil" ...
soms vraag ik me af, hoeveel vingers en handen pyrina heeft, want naast dat ze gewoon zit te eten, klopt ze af en toe boodschappen op m'n arm, m'n rug, m'n bovenbeen en al die tijd weet ze ook nog de jonker in opperste staat van spanning te houden, erg pijnlijk, omdat ze me daarover eerst morste: -n-a- -h-e-t- -e-t-e-n- -i-e-t-s- -a-a-n- -d-o-e-n- -w-a-n-t- -k-a-n- -j-e- -v-e-r-r-a-d-e-n- ...
na het eten stelt pyrina voor, dat ik m'n tanden ga poetsen en misschien ook maar even ga plassen, want door de slaappil zou ik van een volle blaas niet wakker worden en misschien terugvallen tot bedwateren - "ja hoor, ik begrijp het al, je hoeft het niet uit te tekenen" ... de jonker is blij, dat-ie eindelijk mag fluiten, maar het legen van de blaas heeft wat meer voeten in de aarde ... als ik tenslotte terugkom, heeft pyrina de resten van de maaltijd opgeruimd en de serveerkar weer in rollende toestand gebracht en bij de kamerdeur klaargezet voor 'kokkie' - ze lacht: "net als vroeger, na het eten verdween je naar het toilet, en daar kwam je pas vandaan als je vader opgeruimd en de vaat gedaan had" - "o, was ik zolang weg dan" - "al goed, jasper, hop, niet meer treuzelen, uitkleden en naar bed" - "ja, pa" ... "zo, lig je lekker, jongen" - "laat maar, pyrina, geef me die stomme slaappil maar, morgen is er weer een dag" - ze gaat naast me op het bed zitten, weer tegen me aan, maar nu met de dekens ertussen: "hier, pil, water, weet je wat, neem er maar meteen twee, zodat je écht goed door kunt slapen" - terwijl ik de pillen een voor een inneem, word ik weer beklopt: -w-a-t- -e-r- -o-o-k- -g-e-b-e-u-r-t- -b-l-y-f- -k- -o- ... "welterusten, jasper, als je over een kwartier nog wakker bent, roep me dan even, dan krijg je er nog een" - da's duidelijk, over een kwartier uiterlijk zou ik onder zeil zijn, als die pillen geen placebo's waren ... dus laat ik over een minuut of tien maar zoetjesaan in 'slaap' sukkelen ...
"zo jasper, da's de eerste keer, dat je interesse voor buiten hebt", hoor ik pyrina zeggen, vanuit de openstaande deur - ik zal maar net doen of ik gek ben: "ja, de luiken zijn eindelijk open, nu is er ook wat te zien" - "daar heb je gelijk in, was je eten trouwens niet koud, en was het zo voldoende of wil je nog meer?" - "ik had zoveel honger, dat koud of warm me niet uitmaakte, maar als er nog meer is, ook koffie, graag" - "goed, ga ik zo halen, zal ik je helpen bij het wassen, of lukt dat ook zo wel?" - de nadruk op het zélf in staat zijn, is onmiskenbaar: "nee, dat zal wel gaan" - "dan ga ik even achter ontbijt deel twee aan" - "tot zo dadelijk" - de rolverdeling is niet helemaal duidelijk, is ze hier nu alleen als verpleegster, of ook als m'n vriendin?
deze douche is nog een stuk lekkerder dan die andere, ik kan de straal verstellen van keihard naar stuifsneeuw, maar dan heel heet - even snoeihard zo'n straal m'n schouders laten krabben en m'n rug masseren, heerlijk ... ik kan me niet herinneren ooit zo lang onder de douche te hebben gestaan - laat ik mezelf niet voor de gek houden, dat is niet alleen omdat het zo'n feest is onder die aanpasbare straal, maar ook omdat ik hoop haar blote lijf tegen me aan te krijgen - dat blijkt ijdele hoop, dus uiteindelijk droog ik mezelf maar af en trek de kleren aan die op een stoel naast de wasbak klaarliggen, spullen van dezelfde merkloze kleermaker - maar dit overhemd paste beter dan het vorige ...
het landschap achter het raam is interessanter dan de kamer, het enige spannende daaraan zijn de mogelijk nog te vinden verschillen met het nepziekenhuis, zoals bijvoorbeeld de twee goed zichtbare kamera's die hoog in de hoeken hangen, diagonaal tegenover elkaar (en inderdaad de niet aangesloten mikrofoonsnoertjes) ... dus kijk ik maar wat naar buiten, de lucht is nog steeds blauw, het waait een beetje, het bos bestaat grotendeels uit naaldbomen - als ik mijn oor tegen het glas leg, hoor ik het verre gezoem van een drukke snelweg - die moet zich dan aan de andere kant van het gebouw bevinden ... waar ik nu ben, kan best de bovenste bouwlaag zijn, maar het geschok van de lift heeft me op het verkeerde been gezet voor wat betreft de hoeveelheid meters die het ding omhoog ging, ik bevind me hooguit op een derde of vierde verdieping ... waar blijft pyrina trouwens met de rest van m'n ontbijt en hopelijk wat meer informatie over m'n huidige toestand - er zou immers vandaag beslist worden over de noodzaak om me nog langer gehospitaliseerd te houden - ik wil wel weg hier - er valt ook verder nog genoeg te bespreken met m'n gezelschapsdame, en ik vind het volkomen overbodig om daar beeld- en geluidsopnames van te laten maken ...
"zuster, ben je zo opgewonden over dat buitenlandse blaadje, of over iets anders?" - "de mensen die jou gisteren vragen stelden, dachten dat je iemand anders was, namelijk degene over wie hier een artikel in de krant staat, dat zou namelijk een spion en een terrorist zijn, maar die had natuurlijk geen nederlandse vader gehad en zou dus rustig geloofd hebben, dat het eerste lijk dat van pa joosten zou zijn geweest" - "stelletje mafketels, alsof ik m'n pa niet zou herkennen" - "precies, dat was dus vrij verwarrend voor hen" - "en wat heeft die krant er nou mee te maken, dat casper een hartaanval heeft gehad?" - "niks, maar die persoon waarover dat artikel gaat, werkt voor een illegaal radiostation in dat land, en die hebben hem ontslagen" - "dat zal best, maar dan snap ik het nog steeds niet, en ik ben hier niet de meest blonde" - "heel grappig, jasper, want dat ben ik" - "dat bedoel ik niet, en dat weet jij ook wel" - "wil je nog horen wat er staat, of niet?" - "kun jij dat lezen dan?" - "nee, maar de buurman heeft het voor me vertaald" - "is het opwindend?" - "serieus zijn is moeilijk voor je, hè?" - "niet echt, maar wat ik meemaak sinds ik hier ben, werkt soms op m'n zenuwen en dan weer op m'n lachspieren, het lijkt net alsof ik in een goedkoop spionageverhaal ben terechtgekomen" ...
"dat is een redelijke vergelijking, goed, wat er staat is ongeveer het volgende: tot voor kort had de illegale zender die zich 'de vrije' noemde, een politiek verslaggever in dienst, die onder andere de regeringswisselingen in europa bijhield en na verkiezingen wat rechtstreekse uitzendingen verzorgde en dan weer snel dat land uit zorgde te komen, want hij nam het nooit zo nauw met de waarheid, zoals de regering die graag zou horen ... kun je het tot nog toe volgen" - "ja, je kunt erg spannend vertellen, dat kende ik nog niet van je" - "leuk jasper, nu was hij laatst, op de dag dat jij casper zou opzoeken, hier in het land, want hier was een nieuw en erg vreemd kabinet in elkaar geflanst, daar werden zelfs nieuwe woorden voor uitgevonden, ben je er nog bij?" - "zeker, maar jij weet dat ik me niet interesseer voor fluweelschijters, want die liegen toch de hele tijd" - "alsof er bij voedselveredeling niet gefraudeerd wordt, ik kan me nog wat verhalen herinneren ..." - "uhhuh, maar daarover hebben we het nu niet" - "je hebt gelijk, waar was ik?" - "die radioman liep hier ergens rond" - "ja, die was aan het uitzenden, rechtstreeks, en hij vond het allemaal van een veel te grote saaiheid, dus toen begon hij de boel op te leuken met spannende zaken als ontploffende bommen en oprukkende legereenheden die met mitrajeurs in het rond schieten en op een gegeven moment doet hij net of hij zelf neergeknald wordt" - "vertelt hij dat doodleuk en gelooft iedereen dat dan ook nog?" - "nee, hij houdt ineens op met spreken en schakelt even later met een forse klap de mikrofoon uit" - "en wat als het nou écht was?" ...
pyrina stoot me geïrriteerd aan: "nou, dat was het niet, want die figuur heeft later zelf verklaard, dat hij de hele uitzending op schiphol in elkaar gezet had, in een lege kantoorruimte, en in zo'n ruimte zijn later ook wat bandrekorders en bandjes met allerlei geluiden gevonden, en daarna is meneer gewoon naar huis teruggevlogen" - "wat zal dat een feest zijn geweest, hij was niet dood, gelukkig" - "ja juist, iedereen was zo blij, dat hij door 'de vrije' akuut ontslagen werd, zijn koffers mocht pakken en beter heel snel heel ver weg kon wezen, en ondanks het feit dat er meteen na het bekendmaken van zijn staatsondermijnend gedrag tamelijk recente foto's van hem verspreid waren naar alle vliegvelden, treinstations en grenswegen, is hij nergens meer gezien" - "da's een afknapper" - "dat vond de regering ook, en daarom werd het hele verhaal met foto's in alle kranten opgenomen, kijk maar" - "hm, best een knappe kerel, ja, enne in de verte lijkt-ie wel wat op mij" - "precies, en daarom die verwarring, waardoor jij niet gewoon in een cel gegooid werd om je roes uit te slapen, maar in een speciaal ziekenhuis bij mocht komen om ondervraagd te worden" - "dus, als ik geen last van m'n geheugen gehad had, was alles allang opgelost, en dan had casper waarschijnlijk ook nog geleefd" - "ja, en als jij niet zo nodig jezelf in een koma gezopen had, omdat je te schijterig was om je pa zó onder ogen te komen, dan was je niet ineens onderuit gegaan en was er helemaal geen misverstand geweest, omdat we dan thuis waren geweest" - "het is allemaal mijn schuld weer, je praat net als hij, weet je, daarom ben ik daar ooit weggegaan" - "zo bedoel ik dat niet, maar jij begon met alsen, als dit, als dat, en daar heb ik een bloedhekel aan, altijd al gehad, en dat had je kunnen weten" ...
"maar waarom mag ik de rest van het ziekenhuis niet zien, pyrina, koffie drinken in de bezoekerskantine of zoiets is toch niet zó gevaarlijk, of het zou moeten zijn dat ik een besmettelijke ziekte onder de leden heb, waar ik zelf niet zo gek veel last van heb?" - "dat zou ik natuurlijk kunnen zeggen, die ziekte of zoiets, maar waarom zou ik liegen, tegen jóú nota bene, m'n aanstaande" - "waarom maak je dat ineens wereldkundig, pyra?" - "in je vraag maak je dat al duidelijk, jaspis, maar je vroeg eigenlijk vooral naar waarom nú, niet?" - "jep, want we zouden het er toch eerst met casper over hebben ... ah, dat kan nu niet meer" - "dat had ook niet gehoeven, want hij wist het al ... kun je je nog herinneren, een maand of vier geleden, kwam het gesprek zomaar uit het niets over wáár we zouden trouwen, en hoe we het zo konden aanpakken dat iedereen die erbij moest zijn, daar dan ook 'heel toevallig' bij kón zijn?" - "ik weet dat het klopt, maar naar details moet je me maar niet vragen" - "tijdens dat gesprek zei jij ineens dat je nogal veel getik op de lijn hoorde, ik hoorde niks, dus toen zei jij, dat het dan de b.v.d. moest zijn, die afluisterde" - "dat heb ik weleens gezegd, maar volgens mij was dat heel wat langer geleden" - "je hebt dat vaker gezegd, dat klopt, maar goed, dat was casper, die tijdens ons gesprek het toestel beneden oppakte om zelf te gaan bellen, naar jou, ondanks dat je gezegd had daar geen prijs op te stellen, en hij wilde net iets in de trant van 'twee zielen een gedachte' zeggen, toen hij mijn stem ook hoorde en begreep waar we het over hadden" - "en hoe weet jij dat dan nu?" - "daar kom ik zo op, casper legde toen meteen neer, omdat hij vond, dat jij of ik dat hem zelf maar moesten vertellen, maar in zijn nieuwsgierigheid nam hij meteen weer op, pas toen jij het over de b.v.d. had, legde hij de hoorn echt uit handen" - "en jij?" - "doe niet zo ongeduldig, jongen, het is een mooi verhaal, toch?" - "ja, ga gerust verder, ik zeg al niks meer" - "toen casper de telefoon had opgelegd, trok hij z'n schoenen aan, en wandelde naar de buurman, die 'm op een stevige borrel trakteerde en feliciteerde met wat hij officieel níét wist, maar wel met veel genoegen níét gehoord had" ...
"en van wie heb jij het dan weer gehoord?" - "een paar maanden later, van de buurman, omdat casper ongeduldig werd, dat hij nog steeds niks gehoord had, hij werd er ook niet jonger op, voelde zichzelf al met een been in het graf staan, wilde weleens een kleinkind zien enzovoort" - "misschien had ik dat wel willen weten pyripyri, hij wist tenslotte ook een paar maanden voor m'n moeder overleed al dat ze niet samen oud zouden worden" - "dat vertelde hij later in ieder geval, dat weet je niet van jezelf" - "dat zou kunnen, maar nu iets heel anders, waarom mag ik niet van de afdeling af?" - "daar is niet zoveel geheimzinnigs aan, dit is geen ziekenhuis waar alleen lichamelijk zieken verpleegd worden, er is een afdeling voor dementie-onderzoek, er zijn een paar afdelingen voor psychiatrische patiënten met verschillende aandoeningen, er zijn trauma- en brandwondenvleugels, een uiterst brandbare afdeling met verhoogde zuurstofkoncentratie, de afdeling repatriëring voor herstellenden uit oorlogsgebieden, en daarnaast" - "en dit is?" - "repat, dat is namelijk de enige afdeling met overkapaciteit op dit moment" - "en waarom kun jij overal in- en uitlopen, en zijn de klapdeuren aan het eind van de gang voor mij gesloten?" - "bij opname wordt iedereen van een paar chips voorzien die bij de deuren uitgelezen worden" - "is één zo'n ding dan al niet voldoende?" - "nee, want ze bestaan grotendeels uit zetmeel en dus worden ze langzamerhand afgebroken" - "en hoelang hebben die van mij nog?" - "die eerste van de opname zijn allang opgelost, bij het avondeten krijg je steeds een nieuw setje, tegen de tijd dat je voldoende genezen bent, worden ze niet meer aan je eten toegevoegd, een paar dagen later kun je gewoon weglopen" - "dus dat moet ik maar blijven proberen, en als de deur niet in het slot valt, loop ik gewoon weg?" - "is een mogelijkheid, maar wat dan, waar ga je heen?" - "naar huis natuurlijk" - "zullen we tegen die tijd gewoon sámen opstappen?" ...