vergetelheid is een ons allen aangeboren wormvormige parasiet die zich voedt met herinnerin­gen - na het konsumeren van alles uit de eerste vier-vijf jaren van onze jeugd lijkt de parasiet wel verzadigd, hij legt zich in ons brein te rusten (een extra kronkeltje daar valt niet op), graaft zich in als een pop en wacht vol goede zin op z'n ontwaken als vlinder of andere schoonheid ...

opvallend is dat taal en andere kodes die wij nodig hebben om ons met medemensen te verstaan door de jonge parasiet met rust gelaten worden, als zaken die hem niet voeden misschien - niet dat ik daar verder iets mee bedoel, en al zeker niet dat de parasiet maar een beperkte levensvorm is, die zich sociaal gedrag nog niet eigen gemaakt heeft, dat te doen is mijn plaats niet ...

het beest voortijdig wekken kan bewerkstelligd worden door stevige klappen op het hoofd, met opzet of per ongeluk maken daarbij geen verschil, door een iets te lang durend zuurstoftekort of in de omgang met chemikaliën zoals tolueen en andere weekmakende oplosmiddelen ...

als je te vroeg ontwaken vermeden hebt, en lang genoeg leeft, komt tenslotte het moment dat de worm uit zichzelf wakker wordt en tot z'n schrik en woede ontdekt dat het verwachte vlinder­stadium een voorgelogen sprookje was, hij is worm gebleven, maar uiterlijk licht verhard ...

uit kwaadheid neemt z'n vraatzucht toe, zonder enige zelfbeheersing, tot jij daardoor achterblijft als tabula rasa (maar wel met een geplooid blad), waarbij elke ervaring opgevreten wordt, voor deze ook zelfs maar een poging heeft kunnen wagen om tot een herinnering uit te groeien ...