ondanks dat ik nogal sterk vermoed, dat je kollege-diktator het in eerste instantie niet specifiek over mij had, hoewel je dat beweert, zal ik wel op die manier op de zin "misschien kunnen sommige mensen, die heel veel woorden tot hun beschikking hebben, alleen maar op een omslachtige manier uit de doeken doen wat ze vinden" ingaan:
het nadeel van veel woorden tot je beschikking hebben (ik beklaag me niet, want ik weet dat dat morgen voorbij kan zijn door 'n ongelukkige tik tegen de hersenpan, of eentje aan de binnenkant ervan) is, dat ze allemaal gebruikt willen worden en dat veel van de zinskonceptie-tijd gestoken wordt in het voorkómen van tweemaal hetzelfde woord in één zin, een alinea of een 'artikel' - en soms een onzinnig terugverlangen naar de tijd dat en toen en toen en toen niks uitmaakte ...
soms leidt dat overlappende herhalingsvermijdingsgedrag tot onvoorspelbare komplexiteit in zinsbouw (ik doe hier m'n best om omslachtig te formuleren) waar een simpel "ik ben het er niet mee eens" zou voldoen - de minder woordrijken of spraakluierenden voegen dan graag uitdrukkingen toe in de taal van de hedendaagse mode ('hype'), met als uiterste konsekwentie een ramp van geldingsdrang als mark frutte die geen fatsoenlijke zin meer kan uitbrengen zonder te vluchten in nieuw-nederlands, terwijl hij intelligent en elokwent genoeg was vóór hij zich daartoe genoodzaakt voelde (althans, zo heb ik mij laten vertellen) ...
óf er iets waar is van "het kan ook zijn dat ze kicken op dat woordenbezit en het daarom graag willen etaleren" en hoevéél dat is, weet ik niet, maar zo'n etaleur vind ik mezelf in ieder geval niet, tenzij het in een specifieke 'geschiedenis' iets toevoegt aan de sfeer ervan ... wel merk ik, sinds ik getuige was van het verdwijnen van de woordenschat waaruit ma kon putten (en de snelheid waarmee dat ging), dat ik harder probeer om synoniemen voor begrippen te vinden dan strikt genomen nodig is, om woorden die aan de rand van de pan liggen af te koelen naar het midden van de woordensoep te halen, waardoor de bruikbare en beschikbare hoeveelheid toeneemt, maar waarbij soms woorden naar boven gehaald worden die net niet (of helemaal niet) passen in het te vullen gat in het betoog, met als gevolg dat dat een onverwachte andere kant op gaat, een zijpad wat teruggebogen moet worden, of, alas, de aandacht van de hoofdweg afleidt ...
zolang ik niet probeer om dwang uit te oefenen op de woordenstroom, vindt die zélf een methode om opgenomen te worden in de (oorspronkelijke) hoofdstroom, die uiteindelijk niet dezelfde hoeft te zijn als waarin ik in mijn roeibootje probeerde weg te zeilen (vandaar blijkbaar dat 'oorspronkelijke' hiervoor tussen haakjes geschreven wilde worden) ... geen dwang dus, maar volledig loslaten kan ook niet, want dan verdwaal ik zelf en word tenslotte gekleed in dwangbuis het huis uit gevoerd ...