sommigen uwer ontgaat het onbeschrijflijk grote verschil tussen beide beweeglijk stille toestanden, anderen vermoeden een tot waanzin leidende scheur in mijn waarnemingsvermogen, voor derden is de scheiding tussen de werkelijke schijnen weggevallen, voor mij tenslotte was het een bewijs dat ik snel een hap lucht mijn brein in moest jagen om doorbranden van de bedrading te voorkomen ...
dat ik dit opschrijf is bewijs dat dat laatste gelukt is, maar dat ik nog niet helemaal gekozen heb voor doorademen of wegdrijven, terwijl het autonome systeem me uitlacht, die keuze al voor mij gemaakt heeft, mijn sensoren stuk voor stuk inschakelt, opdat ze me kunnen laten weten, dat de gewichtloze vlucht voor onbepaalde tijd is uitgesteld, een matras onder me, een deken op me, zonnestralen klaterend op mijn hoofd, een blaas die snakt naar lediging, tong die vocht zoekt, maag die kreunt in afwachting van vulling, een naar geluid in mijn oren dat wil worden herkend als wekker, een dag met een agenda van te plegen akties - teleurgesteld plopt het droombeeld weg, in de hoek gedrukt en verder door al die mateloos veel saaiere zaken ...
'tot vroeger, asjeblieft', denken tranen in me, terwijl ik me op m'n zij draai, het rammelapparaat een op ervaring gebaseerde afgepaste dreun geef, het dek opensla, voeten op de grond zet, een glas water inschenk en leegklok, richting toilet loop en weer een dag begonnen weet ...