nadat ik ons bed opgewarmd heb (mijn lief wil in een voorverwarmd nest slapen, niet in een ijshut) en haar de warme ruimte gun, met de bekende woorden "nog even de lichtkrant lezen op zoek naar mogelijk interessant nieuws", waarop zij standaard antwoordt "maak je het niet te laat" (met een voor anderen wellicht wat vreemde, maar voor mij o zo duidelijke, nadruk op het 'het'-woord), hul ik mij in ochtendjas (raar natuurlijk, de nacht is net begonnen) en plaats mij achter de nieuwsverzamelaar ...
het is/was bijna meteen prijs, want daar rollen de "Energieke billen Doutzen groot gemis op catwalk" over het scherm, achtervolgd door een uitspraak van (enige jaren geleden uit de mond van) ene beertje van beren "Die billen, die hadden een eigen leven. De energie die van de billen van Doutzen afstraalde, dat was fenomenaal.", gevolgd door een groot wit vlak (eigenlijk is het zwart bij een lichtkrant zonder tekst, maar bij papier wordt dat dan wit genoemd) ...
in die uit het persbericht verdwenen volgende alinea verwachtte ik te zullen hebben gelezen dat beertje zich toentertijd vol medeleven ontfermde over de ineengezegen ontbilde resten van kroes, nadat ze met ingehouden adem in de straalstroom van doutzen's opstijgende billen had gestaan, in zichzelf de mantra herhalend "wat kan ik doen om dat verdiend te hebben", soms afgewisseld, in de verwarring die ons allemaal waarschijnlijk zou bevangen hebben, waren wij erbij geweest, met/door "wat heb ik gedaan om dat te mogen verdienen" ... genoeg poëzie voor een nachtelijk uur ...
we wisten allemaal dat het een riskante missie was, waarin de billen van d.k. (de halve zus van die andere d.k. uit nieuw-amsterdam, doña karan d'ache) zich gestort hadden, en dat het nog maar de vraag was of ze het luchtledige ontspansel rond de rossige marsplaneet zou kunnen doorstaan om het te overleven - maar onze gedachten [ >
[ > toen zowel als nu vergezellen haar, spreken haar moed in (al zal ze dat niet kunnen horen, want luchtledig draagt geluid niet erg ver) en smeken haar (er zijn er vast ook bij die dat doen), om liever halverwege te keren dan in het geheel te verdwijnen ... ha, het is mijn tijd om te gaan, we gaan genieten, het gaat ervan ko