Tijdens het uitwerken van m'n gedachten over de tafels die de kar konden vervangen, in tekeningen en in hout, kwam ik er al snel achter dat ik de brutomaten iets kleiner moest houden, omdat bij het dubbel­vouwen de scharnieren ineens wél ruimte in gingen nemen (en de planken zelf ook een dikte bleken te hebben). Het maximaal benutbare vloer­oppervlak van de fietsbak is 100 x 65 cm, waardoor er (bij plankdikte 1,5 cm en scharnierruimte 0,75 cm) netto nog maar 95 x 60 cm te vergeven blijft.

Door twee van de vier tafelbladen omgekeerd in hun scharnieren te hangen bij het op de fietsbak plaatsen kan ik de schade bij de twee andere bladen tot 0 reduceren - ik kan kiezen tussen een (dubbele) plaatkombinatie van 95 x 80 en 65 x 80 cm of van 100 x 80 en 60 x 80 cm - het wordt de tweede mogelijk­heid (niet alleen omdat dat een zijwaarts stabieler geheel oplevert, maar ook omdat daarbij de dozen met materiaal met minder hoofdpijn tussen de wandjes gezet kunnen worden).

O ja, en om ervoor te zorgen dat het geheel niet te licht wordt (door al die gewichtsbesparende maatregelen zou de geladen bakfiets weleens weg kunnen waaien), zet ik nog een extra paar kleine tafel­bladen (57 x 80 cm, met scharnieren, dus meteen ook maar aankoppelbaar) bij de materiaal­dozen - en daarvoor zijn niet eens extra poten nodig, omdat ik al uitging van acht in totaal: twee per groot blad en (nog maar) één per kleintje, want bij twee poten onder de kleinere bladen krijg je óf een onstabiele vertoning óf struikelende langslopers.

Het volzetten van de omwande ruimte zal ik ook anders dienen te doen: niet alleen de extra tafel­blaadjes komen erbij, maar de acht poten moeten toch ook ergens ondergebracht worden ... de poten die ik eerst bedacht en gemaakt had (een replika van wat ik ooit onder een klaptafel monteerde, maar dan in serie, zie rechts, waar er twee tijdelijk met hun scharnieren aan elkaar gehangen zijn) bleken bij alle testen toch nét teveel ruimte in beslag te nemen, millimeterwerk weliswaar, maar dat keer acht was net genoeg om uitermate hinderlijk te wezen. Laat ik er ook meteen maar bij vertellen, dat die klaptafel­poot­kopieën (hoeveel zou dat met driemaal woordwaarde opleveren?) met geen inpasbare mogelijkheid ook maar enigszins stabiele tafels opleverden, niet met windhaken (die springen soms spontaan los), niet met kogelslot­klemmen, niet met ... (zie links)
Kortom, de definitieve staanders onder de tafels blijven nog even een verrassing, maar het wordt er wel een met kettingen.

Inklusief de blaadjes kom ik uiteindelijk uit op twee tafelsets van (100 + 60 + 57 =) 217 x 80 cm op vier poten of op een supergrote werktafel van 434 x 80 cm (of 217 x 160 cm) op acht poten, andere kombinaties zijn mogelijk. Nou én - wie wil ik daar dan mee imponeren? Mezelf waarschijnlijk, en jou misschien?

Dan zal ik nog maar een minpunt op tafel gooien: aan de koppen van de tafels (of tafelsets) steken halve scharnieren naar buiten, of ik daar niet wat aan zou kunnen doen? Ja hoor, kúnnen wel, maar dóén niet. Tenminste niet nu - misschien verzin ik nog wel eens iets fenomenaals om die dingen bij te gebruiken, dan is iedereen ineens weer gelukkig - oorlogen zijn daarmee de wereld uit, er is altijd zon voor de zonliefhebbers en 's nachts regen voor de boeren en er zijn oplossingen voor alles wat er verder nog scheefgegroeid is of niet genoeg ontwikkeld ... we dromen gewoon verder.