Een groot gedeelte van de geneeswijze berust op kruiden- en lichaamslijnen-leer; persoonlijke aandacht en veel luisterende oren voorkomen veel frustraties en de ontwikkeling van trauma's, gezonde voeding, massage en lichaamsbeweging zorgen ervoor dat Tjambarianen tot op hoge leeftijd zelfstandig blijven funktioneren, waarbij natuurlijk ook van invloed is dat iemand van een bepaalde leeftijd niet op non-aktief wordt gesteld.
Voor snelwegen van het hiernaast getekende soort moet je niet ín Tjambar zijn. Onze wegen zien er wat smaller uit, en als z'hy elkaar kruisen, doen z'hy dat niet door over elkaar te springen ... bij de meeste kruispunten staan buiten (richting)wijsbomen wat banken ... mensen die elkaar tegenkomen willen bijpraten, en van al dat staan met je fiets aan de hand kun je wel eens moe worden. Grote wegen zijn pas nodig als er geforensd wordt ... de forens is een diersoort die in Tjambar niet voorkomt, aangezien iemands werkplaats zich over het algemeen in of bij z'haar huis bevindt.
De tjambariaanse wind-roos (kompas voor boters) bedient zich niet van plaatsaanduidingen (noord, oost), maar van tijdsomschrijvingen (nacht, ochtend, middag, avond). De windroos is zon-gericht (tegenkloks gelezen staat er amon, en dat had in het oude egypte iets met zonnegoden te maken). De volledige windroos ziet er wat ingewikkelder uit (heeft nog twee armen: dageraad en schemering); met alle halve (rozeblaadjes) daartussenin kom je aan een verdeling (van de dag) in 12 uren ...
Tjambar ligt tussen Oesterlant en Estrangerije. Volgens oude kaarten is Grempeling (zo heette het toen) vroeger een provincie van Estrangerije geweest. Het is een hoogvlakte die aan alle zijden omringd is door bergen.Aangezien er weinig delfstoffen gevonden worden, in ieder geval geen (steen-)kool, aardolie en aardgas, is voor de energievoorziening het pad van zon, water en wind ingeslagen; in de kachel gaat alleen sprokkelhout, géén hákhout, de Tjambariaan is zuinig op z'haar mooie bossen, en de bomen, planten (en dieren natuurlijk) daarin die allemaal wel een of andere, vaak verhaalde, ontstaansgeschiedenis hebben ...
Sinds de zeventiende (of misschien begin achttiende) eeuw heeft Tjambar een eigen vlag gevoerd. Er is niemand die zich kan herinneren (zelfs niet uit overlevering) dat dat ding ergens anders voor gebruikt werd dan als voor versiering bij feesten of om een andere speciale gelegenheid aan te duiden (ziekte, dood, nood), hoewel dan meestal de vlag niet in de top van de mast wordt gehangen, of vervangen door een witte of éénkleurige lap. Het hart van de vlag symboliseert het land in de kleur van de zon en daarin zeer nadrukkelijk het teken van (vermoedelijk langdurige en geestelijke) gezondheid, een blad van de Ginkgo of Ginko, een boom die zelf al een behoorlijk lange tijd op de wereld verblijft. Het groen rechtsbovenin bevestigt de waarde van de natuur (in dit geval waarschijnlijk de kleur van het voedende plantaardige leven), daaronder de kleur van gezonde (humusrijke) aarde, en daar weer onder het grijs van de rotsbodem waarop het land rust, links daarvan de groenblauwe kleur van levenbrengend water, daarboven de roestbruine kleur van de grondstof (oer, ijzer) die het mogelijk maakt veel van de gebruiksvoorwerpen te maken (daartoe wordt natuurlijk ook hout, glas, keramiek, gemalen steen, enz. aangewend), en we eindigen het rondje om de zon met het lichtblauw van de voornamelijk stralende hemel.